Απόψεις | Οι αμερικανίδες φοιτήτριες και η σκληρή πραγματικότητα

Ακούς το τηλέφωνο να χτυπάει. Το κοιτάς και το σηκώνεις. Όποτε συμβαίνει αυτή η διαδικασία, όλοι έχουμε το ίδιο ρεπερτόριο ερωτήσεων. «Ναι; Ποιος είναι; Παρακαλώ;» Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν έχουμε στα χέρια μας το υπέρτατο ελεύθερο αγαθό. Δεν αναφέρομαι στην κάνναβη, όπως υπέθεσες, αλλά στην αναγνώριση κλήσεων. Τους μορφασμούς του προσώπου σου θα ζήλευε ακόμα και ο καλύτερος κωμικός, όταν στην απέναντι μεριά του ακουστικού βρίσκεται μία άγνωστη φωνή. Αν είναι παραπάνω, απλά χαμογέλα. Ό,τι και αν σου πουν, μην το πάρεις σοβαρά. Είναι περισσότερα άτομα επειδή σου κάνουν φάρσα. Οι αμερικανίδες φοιτήτριες που παίζουν μαξιλαροπόλεμο με τα ροζ τους εσώρουχα και ψάχνουν ΕΣΕΝΑ για ατελείωτα όργια δεν είναι αληθινές και αν είναι, σίγουρα έκαναν λάθος.

Η αντίληψη που έχουμε για ορισμένα θέματα διαφέρει πολλές φορές από την πραγματικότητα. Όταν, όμως, το «πολλές φορές» μετατρέπεται σε υποκοριστικό του «όλες», τότε κάτι πάει στραβά. Ωστόσο, τι είναι η πραγματικότητα; Ορίζεται από εμάς ή μας διαμορφώνει εκείνη; Με δεδομένο το γεγονός ότι οι πνευματικές αναζητήσεις καταλήγουν σε παρωδίες και οι παρωδίες σε πρωινά ντροπής, θα προτιμήσω να παραμείνω θεατής στα συγκεκριμένα ερωτήματα. Βέβαια, ορισμένες δηλώσεις με προβληματίζουν. «Η κοινωνία μας είναι διεφθαρμένη», ακούς από διάφορους και μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μπορεί να το επιβεβαιώσει. «Όχι, το κέντρο είναι μία πανέμορφη γειτονιά, αλλά πρέπει να προσέχεις», απαντούν αρκετοί, τους οποίους θα ονομάσω ελάφια. «Ζούμε σε μία ζούγκλα, αλλά μπορείς να συμπεριφερθείς διαφορετικά, ανθρώπινα, συλλογικά», προσθέτουν οι τελευταίοι και αξίζει να αναφέρω ότι στη ζούγκλα τα ελάφια και τα ζαρκάδια παραδοσιακά κακοπερνούν και καταλήγουν κοψίδια.

Αρκετοί, βέβαια, θεωρούν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα, από τη στιγμή που ο καθένας βλέπει το ζήτημα από τη δική του οπτική γωνία. Σκέφτομαι ότι έχουν δίκιο. Φυσικά και υπάρχουν οπτικές γωνίες. Μόνο που δεν υφίσταται κάποια όταν το πρόσωπό μας είναι στραμμένο προς τον τοίχο.

Τη συγκεκριμένη θέα προτιμούμε, πολλές φορές, αφού αποφεύγουμε καταστάσεις που δεν προκαλούν κανένα ευχάριστο συναίσθημα. Για το λόγο αυτό, αρχίζω να πιστεύω πως έχουμε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Περισσότερο από ποτέ, τη βλέπουμε σαν ένα θηλυκό που μας περνά παγερά αδιάφορο, ακόμα και μας απωθεί. Ωστόσο, είναι η μόνη γκόμενα που μας αξίζει. Ονειρευόμαστε διάφορες, θέλουμε τα καλύτερα, πιστεύουμε ότι μας ταιριάζουν τα εξαιρετικά, αλλά παραμένουμε ακίνητοι, άοσμοι, ανενεργοί, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο ραντεβού με την σκληρή πραγματικότητα.