Αφιέρωμα | Βλάσσης Μπονάτσος | Τι σημαίνει ροκ...

“Κάθε λεπτό θα ζήσω, σαν να ήταν πες το τελευταίο,
ο χρόνος κάνει κύκλο και όλα μπορούν να συμβούν”.

Νομίζω πως δεν υπάρχει αντιπροσωπευτικότερος στίχος, για το φαινόμενο του Βλάσση Μπονάτσου.

Γεννημένος στις 30 Νοεμβρίου του 1949, άρχισε να απασχολεί την κοινή γνώμη με το συγκρότημα  “Παλόμα Μποκιού”, ειδικά μετά την μουσική επιτυχία του “Γαρύφαλου”. Ο κόσμος τον έμαθε και τον αγάπησε (όχι όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις) μέσα από την τηλεοπτική του παρουσία.

Εκτός φυσικά από τους Απαράδεκτους (όπου πρακτικά υποδυόταν τον εαυτό του), συστήθηκε στον κόσμο μέσα από τα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα που παρουσίασε, όπως “Με το κλειδί στο χέρι” στην κρατική τηλέοραση, τις Κόντρες, το Βλας Μπακ, το Άλλα Κόλπα, το Με φόρα και το Πάμε για άλλα.

Ο Βλάσσης, ήταν ότι ακριβώς θα μπορούσε να αποδώσει σε αυτόν, η λέξη ροκ. Αυθόρμητος, αντισυμβατικός, απελευθερωμένος από οποιασδήποτε μορφής στερεότυπου, ζώντας με ένταση και ρίσκο. Αντικουλτούρα και πνεύμα. Ναρκωτικά, συνοδευόμενα από δημιουργική τρέλα. Όλα αυτά, τα απέδειξε και στη σχέση του με την Βουγιουκλάκη. “Κανονικά” δεν θα ταίριαζε στο στυλ του ροκά. “Κανονικά” δεν θα έπρεπε να έπαιζε στην TV. “Κανονικά” έπρεπε να το παίζει πιο ψαγμένος και πιο αντικομφορμιστής. “Κανονικά” έπρεπε να ζει στο περιθώριο. Αλλά απέδειξε με τον τρόπο του, πως δεν υπάρχει τίποτα το “κανονικό” στην έννοια “ροκ”.

“Εγώ που αλλάζω μορφή, από στιγμή σε στιγμή, θα χαθώ,
από προσώπου της γης, στην κόψη μιας αστραπής, μια μέρα θα εξαφανιστώ.”

Και έτσι και έγινε. Μία μέρα σαν και αυτήν, 14 Οκτωβρίου του 2004, ο Βλάσσης “έφυγε”. Με τον ίδιο ροκ τρόπο, που έζησε. Ξεκίνησε το ταξίδι του, αφήνοντας ορφανή την ελληνική τηλεοπτική και κοινωνική ζωή, από την παιδική τρέλα του. Μία γλυκιά τρέλα, που όλα μπορούσαν να συμβούν…