ΑΕΙ | Μεσαίωνας λέγεται…

Δύο πράγματα απασχολούν την πανεπιστημιακή κοινότητα τον τελευταίο καιρό (άντε τρία αν βάλουμε και τους… καμπινέδες του ΑΠΘ). Αυτά είναι αφενός η εξαγγελίες των πανεπιστημιακών για απεργιακές κινητοποιήσεις εν μέσω εξεταστικής περιόδου και αφετέρου η απόφαση του Υπουργού Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλου, η οποία κρίνει νόμιμη την επιβολή διδάκτρων στα Μεταπτυχιακά Προγράμματα των δημόσιων Πανεπιστημίων.

Ας τα πάρουμε λοιπόν με την σειρά. Όσων αφορά τις εξαγγελίες των πανεπιστημιακών περί απεργίας διαρκείας μέσα στην εξεταστική περίοδο, δεν μπορώ να τις κρίνω παρά ως απειλές με θύματα (ως συνήθως) τους φοιτητές τους. Κατά την γνώμη μου είναι εντελώς παράλογο, κάποιος που έχει αφιερώσει την επαγγελματική του ζωή στην έρευνα και στην εκπαίδευση νέων ανθρώπων, να τους χρησιμοποιεί ως ασπίδες προστασίας απέναντι στις συντεχνιακές του διεκδικήσεις. Έχουν αναρωτηθεί ποτέ ότι υπάρχουν φοιτητές που χρωστάν 1 ή 2 μαθήματα για το πτυχίο τους και αυτές οι απειλές τους βάζουν σε μια κατάσταση διαρκούς άγχους και αγωνίας; Έχουν αναρωτηθεί ποτέ ότι υπάρχουν πολλοί φοιτητές, που για τους δικούς τους λόγους (πχ οικονομικούς) δεν θέλουν να πάει πίσω η πρόοδος των σπουδών τους; Έχουν αναρωτηθεί ποτέ ότι αυτές οι κινήσεις είναι ακόμα ένα λιθαράκι στην συνεχή απαξίωση των δημόσιων Πανεπιστημίων; Φαντάζομαι πως όχι, διότι αυτή η πρακτική κρατά πολλά χρόνια…

Σε ότι αφορά την επιβολή διδάκτρων στα Μεταπτυχιακά Προγράμματα, ο Υπουργός Παιδείας επικαλέστηκε την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ, το οποίο την είχε κρίνει σύμφωνη με το Σύνταγμα, καθώς και την σχετική νομοθεσία. Σύμφωνα όμως με το άρθρο 16 παρ. 4 εδ. α του Συντάγματος προβλέπεται ότι «Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια». Πραγματικά με τις όποιες νομικές γνώσεις διαθέτω δεν μπορώ να καταλάβω πως συνάγεται ότι τα δίδακτρα είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα. Επίσης, στην θεωρία (Βλ. Κώστας Χ. Χρυσόγονος, Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, 2006) το δικαίωμα για δωρεάν παιδεία θεωρείται απόλυτο, με την έννοια ότι δεν επιτρέπεται να θεσπιστούν δίδακτρα οποιασδήποτε μορφής στα κρατικά εκπαιδευτήρια και η τυχόν είσπραξη τους θα συνεπάγεται αξίωση επιστροφής τους.

Αυτό λοιπόν που συμβαίνει με τα Μεταπτυχιακά Προγράμματα είναι παράλογο. Μιλάμε για δικαίωμα (και όχι προνόμιο) στη δωρεάν παιδεία στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι οι Έλληνες πολίτες (σύμφωνα με το Σύνταγμα), το οποίο όμως στην πράξη καταργείται! Πραγματικά θα ήθελα να ήξερα πόσο εύκολο είναι για πολλούς φοιτητές, και ειδικά αυτή την περίοδο, να βρουν 6 ή 8.000€ για να παρακολουθήσουν ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Σε αυτά βέβαια πρέπει να προσθέσουμε και τα έξοδα που θα πρέπει να κάνει ο κάθε μεταπτυχιακός φοιτητής για την αγορά των απαραίτητων συγγραμμάτων (ναι ούτε αυτά καλύπτονται –παρανόμως κατά την γνώμη μου- σε πολλά μεταπτυχιακά, παρά τα δίδακτρα που επιβάλλουν).

Για να κλείσω λοιπόν, οι καθηγητές λειτουργούν σαν παλαιο-συνδικαλιστές διαφόρων ΔΕΚΟ, κόβονται όλα τα συγγράμματα, νομιμοποιούνται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, επιβάλλονται δίδακτρα στους «αιώνιους» φοιτητές (χωρίς κανένα κοινωνικό κριτήριο φαντάζομαι), αποκλείονται οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις από τα αγαθά του πολιτισμού και της παιδείας. Μεσαίωνας λέγεται, μη ντρέπεστε…