Τις εντυπώσεις ο Σαμαράς, την ουσία ο Τσίπρας…

Προχωρώντας στην πρόταση μομφής ο Α. Τσίπρας είχε διπλή τουλάχιστον στόχευση. Από τη μια να πιέσει ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ανεξάρτητους Βουλευτές να εκτεθούν, οξύνοντας την πόλωση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, προκειμένου να ξεχωρίσει «η ήρα από το στάρι», κι από την άλλη να επανομογενοποιήσει σχετικά το εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά τη ριψοκίνδυνη παρέμβασή του από το Τέξας για το σήμα στη διεθνή κοινότητα που μπορεί να συνοψιστεί στο εντός ευρώ «δαγκωτό»…

Επιπρόσθετα, ανεξάρτητα από το αν συμπεριλαμβανόταν στις αρχικές προθέσεις της Κουμουνδούρου, λόγω παρατεταμένης αποδιοργάνωσης σε ό,τι αφορά τη σχέση με το εξωτερικό, η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης Σαμαρά, μάλλον βοηθά τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Κι αυτό, παρά την περί του αντιθέτου θεώρηση πολλών, μεταξύ των οποίων και του Φ. Κουβέλη, προκειμένου να δικαιολογήσει το εν πολλοίς «αναγκαστικό» παρών του κόμματός του.

Σε ό,τι αφορά την πλευρά του πρωθυπουργού, ο κ. Σαμαράς εκφώνησε ένα από τους καλύτερους του λόγους από ρητορικής-τεχνικής απόψεως, επανερχόμενος σε καλές κοινοβουλευτικές εμφανίσεις από την εποχή που αντιπολιτευόταν σθεναρά τον Γ. Παπανδρέου. Σε αυτό, φυσικά, βοήθησε και η αποτελεσματική εκμετάλλευση των «παιδικών ασθενειών» του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχευση που αναμφίβολα συσπείρωσε τη δεξιά του βάση και κράτησε ισχυρά μικροαστικά αναχώματα στο γερασμένο κέντρο, σε μια κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ο Ευ. Βενιζέλος όσο περισσότερο μιλάει τόσο περισσότερο εκτίθεται και χάνει εκατέρωθεν, τραυματίζοντας όλο και πιο βαριά το ούτως ή άλλως ευρισκόμενο στην «εντατική» κόμμα του.

Ειδικότερα για τον κ. Βενιζέλο, τα μαθήματα χριστομάθειας-χριστοπιστίας και η απροσμέτρητη δική του οίηση – αντί εκείνης που απέδωσε ο κ. Σαμαράς στον κ. Τσίπρα – απέναντι στον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και γενικότερα σε όποιον βρίσκει μπροστά του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μόνο κλαυσίγελο μπορούν να προσφέρουν. Κι, οπωσδήποτε, δεν βοήθησαν στο να αποφύγει το συγκυβερνών κόμμα απώλειες και γκρίνιες Βουλευτών, όπως η αποχώρηση της Θ. Τζάκρη και η λεκτική αποσταποίηση των κ.κ. Σκανδαλίδη, Κασσή και Μωραΐτη.

Πέρα από την επικράτηση Σαμαρά σε επίπεδο εντυπώσεων, Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάποια περιορισμένα μεν, απτά δε, οφέλη από την μομφή στην κυβέρνηση. Σε επίπεδο πραγματικών αποτελεσμάτων, καταγράφηκαν 153 ψήφοι στήριξης της κυβέρνησης, μία λιγότερη πριν την πρόταση μομφής, ενώ ερωτηματικό παραμένει η στάση Ν. Κακλαμάνη.

Τα πολλά «παρών» ΔΗΜΑΡ και ανεξάρτητων Βουλευτών δίνουν περιθώρια ανοχής ακόμα κι αν «σφίξουν τα γάλατα» κι άλλο στη συνέχεια για τη συγκυβέρνηση. Στάση πολλών Βουλευτών που δείχνει μάλλον μια διάθεσή τους που ρέπει λιγότερο προς πρόωρες εκλογές και περισσότερο προς ορέξεις αντικαταστάσεων των επικεφαλής της συγκυβέρνησης, άγχος με το οποίο έχει αρχίσει να μαθαίνει να ζει ο πρωθυπουργός, τουλάχιστον από την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για το κλείσιμο της ΕΡΤ και μετά…