Εκκλησία: Πώς τη θέλουμε τελικά;

Έχει την τιμητική της τις τελευταίες μέρες η εκκλησία…Αποκορύφωμα το θέμα με τα θρησκευτικά στα σχολεία και η κάθε κυβέρνηση που κάνει τα δικά της. Εντάξει, το θέμα των θρησκευτικών είναι και μία “πονεμένη” ιστορία.

Προσωπικά εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρησκευόμενο άτομο. Πήγαινα κατηχητικό όπως όλα τα παιδάκια (για τις εκδρομές και τις γιορτές), κάνω την νηστεία μου όποτε θέλω να κοινωνήσω (όποτε θέλω, υπογραμμίζω) και από κει και πέρα αν και μένω απέναντι ακριβώς από μια εκκλησία, δεν κάνω τον σταυρό μου κάθε φορά που την βλέπω. Τα θρησκευτικά ποτέ δεν με ενόχλησαν στο σχολείο. Παρόλο που μας τα έκανε ιερέας, δεν προσπάθησε ποτέ να μας κάνει να “αγαπήσουμε” την εκκλησία. Προσπάθησε να μας κάνει να την καταλάβουμε, αλλά μέχρι εκεί. Υποψιάζομαι κιόλας ότι δεν σταυρώνουν τα παιδάκια στο σχολείο για να μάθουν το πιστεύω, άρα ας μην το τερματίζουμε. Το ότι άλλα κράτη δεν έχουν θρησκευτικά στο σχολείο, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να μην έχουμε και εμείς. Δεν λέω να μείνουν τα θρησκευτικά, αλλά δεν λέω και να φύγουν. Μου είναι εξίσου αδιάφορο μάθημα με την γυμναστική με τον τρόπο που γίνεται σήμερα.

Πολλοί διαχωρίζουν την θρησκεία από την εκκλησία και ίσως έχουν δίκιο. Άλλο αυτό που πρεσβεύει η κάθε θρησκεία και άλλοι οι “εκπρόσωποί της” στον κόσμο. Βέβαια, πάνε στην Ανάσταση και στον Επιτάφιο στην εκκλησία ή κανονίζουν τους γάμους τους και τις βαφτίσεις τους. Ή κάνουν και νηστεία (έστω και αν στην ουσία το κάνουν για να κάνουν δίαιτα και το βαφτίζουν νηστεία 40 μέρες). Άρα κρατάμε μόνο ότι θέλουμε από την εκκλησία και τα υπόλοιπα τα πετάμε; Αυτό καταλαβαίνω τουλάχιστον εγώ.

Η αλήθεια είναι ότι και η εκκλησία δεν προσπαθεί. Χτες ήμουν σε μία βάφτιση που ο ιερέας τράβηξε το μυστήριο όσο δεν πήγαινε, ενώ έβλεπε ότι το μωράκι δεν μπορούσε και στο τέλος έβγαλε και λόγο για το κακό ίντερνετ από το οποίο οι γονείς πρέπει να φυλάνε τα παιδιά τους. Και αυτά είναι τα λιγότερα. Όλοι έχουμε ακούσει για τα αίσχη (χρηματικά και μη) που γίνονται κατά καιρούς, αν και αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά μόνο της δικής μας εκκλησίας.

Όσο και να το ζορίσουμε, εκκλησία και θρησκεία είναι δύο έννοιες ταυτισμένες στην Ελλάδα. Έτσι συνηθίσαμε, άρα μην το παίζουμε βαθυστόχαστοι και άθεοι και στην πρώτη δυσκολία λέμε αχ παναγία μου και χριστέ μου και κάνουμε τάμα για να πάνε όλα καλά. Ξαφνικά, σε μία νύχτα φτάσαμε από το σημείο που όποιος δεν πίστευε ήταν απόκληρος στο σημείο που όποιον πιστεύει-με όποιον τρόπο και αν το κάνει-τον δείχνουμε με το δάχτυλο. Υπάρχουν τρόποι και «θεοί» να πιστεύεις που δεν είναι τιμωρητικοί, δεν είναι σκληροί, δεν είναι εκδικητικοί. Και στην τελική ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει αν δεν ενοχλεί τον διπλανό του. Γιατί να σεβόμαστε την θρησκεία όλων των άλλων λαών και όχι την δική μας, που καλώς ή κακώς κάποιοι θέλουν ακόμα να την ακολουθούν; Νομίζω ότι γίνεται πολύ μεγάλο θέμα για το τίποτα, κάποιοι το κάνουν τεράστιο για τα δικά τους συμφέροντα.

Αυτό που θα ευχόμουν είναι να γινόταν η εκκλησία φιλάνθρωπη και να μην είναι πλέον φιλοχρήματη. Ίσως έτσι επέστρεφε και ο κόσμος στους ναούς, κάτι για το οποίο χτυπιούνται οι ιερείς. Οι ίδιοι ιερείς που φοράνε χρυσά και οδηγούν audi ενώ δεν δίνουν βοήθεια στους αυτούς που έχουν όντως ανάγκη.