Σινεφίλ: Adieu au langage

Ένας 85χρονος αποδομεί την ευρωπαϊκή κοινωνική πραγματικότητα και κατουράει τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αποδεικνύοντας πως μερικές περιπτώσεις σκηνοθετών είναι μοναδικές.

Ο Β Παγκόσμιος πόλεμος φεύγει και αφήνει πίσω του έναν ευρύ σκεπτικισμό για την πορεία της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτό το “φάγωμα” της εσωτερικής αναζήτησης γεννιέται ο υπαρξισμός.

Η υπευθυνότητα, του ανθρώπου δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της ατομικής του υποκειμενικότητας. Καθώς ο άνθρωπος εκλέγει τον εαυτό του, μέσα από τις πράξεις του, εκλέγει ταυτόχρονα και μια εικόνα για τον άνθρωπο γενικά. Με αυτόν τον τρόπο η ευθύνη του επεκτείνεται και δεσμεύει ολόκληρη την ανθρωπότητα

Λογοτεχνικά αυτό το κίνημα εκφράζεται από το Σαρτρ και τον Καμύ. Κινηματογραφικά από τη Νουβέλ Βαγκ. Επικεφαλής ο Γκοντάρντ.

Τα χρόνια περνούν, οι συγγραφείς φεύγουν, οι κινηματογραφιστές φεύγουν, ο Γκοντάρντ μένει.

Και στα 85 του, το 2015, σε μία εποχή που το 3D παραείναι της μόδας αυτός γυρνάει το “Αντίο στη γλώσσα”. Στα 70 λεπτά της οπτικοποίησης ενός εσωτερικού μονολόγου, θα ακούσεις πολλά, θα καταλάβεις λιγότερα και θα νιώσεις τα πάντα.

Και όταν το ξαναδείς, θα σου μείνουν ατάκες όπως:

Όσους τους λείπει η φαντασία βρίσκουν καταφύγιο στη πραγματικότητα. Μένει να δούμε αν η μη-σκέψη μολύνει τη σκέψη.

Για να συνεχίσει έτσι:

Για να ακουστούν ατάκες όπως:

Και οι σύγχρονες δημοκρατίες που κάνουν την πολιτική ένα τομέα σκέψης ξεκομμένο, είναι προδιατεθειμένες υπέρ του ολοκληρωτισμού.
Αν λάβουμε υπόψην ότι να αντιδράς συνεπάγεται, να αντιδρούμε ενάντια στην κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής, κατά της αστυνομίας, κατά της πρόνοιας.

Βλέπουμε ολόκληρο το έθνος να ξεσηκώνεται εναντίον μας.

και

-Ζείτε εδώ καιρό;
-Γιατί «καιρό»; Το «ζείτε εδώ» είναι αρκετό.

και

-Θυμάμαι τη μελέτη της καμπύλης των Laurent Schwartz-Dirac. Δηλαδή: Άπειρη σε κάθε σημείο εκτός από ένα το οποίο είναι μηδέν.
– Ή το αντίθετο.
– Οι δύο μεγαλύτερες εφευρέσεις, το άπειρο και το μηδέν.
– Όχι. Σεξ και θάνατος.

Μόνο τα ελεύθερα όντα μπορεί να είναι άγνωστα μεταξύ τους.
Έχουν μια κοινή ελευθερία, αλλά ακριβώς αυτό είναι που τους χωρίζει.

Να τα αξιολογήσεις ως έναν οπτικοποιημένο μονόλογο.

Και θα θες να το δεις ξανά και ξανά και ξανά.