Οι μαγκιές στοιχίζουν ζωές

Δεν έχω βρεθεί (ευτυχώς) σε κάποιο σοβαρό ατύχημα με αυτοκίνητο, πέρα από ένα απλό τρακάρισμα που οκ, δεν πάθαμε και τίποτα. Ακόμα και έτσι όμως θυμάμαι το συναίσθημα το να σε ταρακουνάει κάτι, να σε χτυπάει και για κάποιες στιγμές να μην ξέρεις τι συμβαίνει.

Την προηγούμενη Πέμπτη όμως, που έτσι και αλλιώς ήταν μια περίεργη μέρα (μην πω και περίεργη βδομάδα ολόκληρη) είδα στο δρόμο 3 διαφορετικά περιστατικά με τρακαρίσματα (ή παρολίγον) που πάλι με ταρακούνησαν. Πρωί πρωί είδα ένα λεωφορείο να έχει συγκρουστεί με ένα αυτοκίνητο σε μία διασταύρωση. Δεν ξέρω φυσικά ποιος έφταιγε αλλά ξέρω ότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο ανθρώπους και το αμάξι είχε τουλάχιστον δύο μέσα. Στη συνέχεια είδα στην είσοδο της Αττικής Οδού ένα παρολίγον μοιραίο τρακάρισμα, που μόνο τα αντανακλαστικά του ενός οδηγούν έσωσαν τις ζωές και των δύο. Εγώ, που απλά το είδα, σοκαρίστηκα. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ένοιωθε ο άνθρωπος που ήταν πίσω από το τιμόνι.  Τέλος, το απόγευμα, είδα πάλι ένα σκηνικό με αυτοκίνητο και μηχανή, όπου ο οδηγός της  μηχανής είχε χτυπήσει (ευτυχώς είχε τις αισθήσεις του και δεν φαινόταν σοβαρά) και ήταν στο πεζοδρόμιο ξαπλωμένος.

Ομολογώ ότι τρία περιστατικά μέσα σε 2 ώρες που ήμουν συνολικά στο δρόμο ήταν πολλά. Στενοχωριέμαι πάρα πολύ για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξεκίνησαν να πάνε στη δουλειά τους και μπορεί να μην έφτασαν ποτέ γιατί ένας μαλάκας τους χτύπησε. Μπορεί να μην τους ξέρω, αλλά θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας στη θέση τους.

Πριν από καμιά βδομάδα, πάλι μετά από μια ατελείωτη διαδρομή, είχα ανεβάσει ένα status στο facebook που έλεγα για μία τακτική που έχω εφαρμόσει τις τελευταίες βδομάδες. Αν ο μπροστινός, πισινός ή ο πλαϊνός μου οδηγεί και στέλνει μηνύματα, χαζολογάει στο κινητό ή μιλάει σε αυτό χωρίς handsfree αρχίζω και κορνάρω χωρίς λόγο-φαινομενικά τουλάχιστον. Ταυτόχρονα τους κάνω χριστουγεννιάτικα δέντρα από τα μπινελίκια-αλλά αυτό δεν το ακούνε. Εκείνη τη μέρα που το έγραψα είχα στην Κατεχάκη έναν δίπλα μου που έπιανε δύο λωρίδες γιατί δεν μπορούσε να κεντράρει επειδή μιλούσε στο κινητό και μπροστά μου είχα 4 διαφορετικές περιπτώσεις από τύπισσες που γράφανε μηνύματα/κοιτούσαν facebook/δεν ξέρω εγώ τι και φρέναραν ή επιτάχυναν στο γάμο του καραγκιόζη και αψυχολόγητα όποτε θυμόντουσαν να σηκώσουν το βλέμμα τους από την οθόνη. Ήθελα να κατέβω κάτω, να τους ανοίξω τις πόρτες και να τους ταρακουνήσω. Με έφεραν στα όριά μου.

Και καλά, τον εαυτό τους δεν τον σκέφτονται αν χτυπήσουν. Ας κόψουν το λαιμό τους, επιλογή τους είναι. Τους υπόλοιπους στο δρόμο γιατί δεν τους υπολογίζουν; Όπως το καλοκαίρι, στην παλιά εθνική οδό για Θήβα που ο άλλος έκανε προσπέραση σε τυφλό σημείο και παραλίγο να φιληθεί με μια διπλή νταλίκα. Και εκεί που έκανε την μανούβρα να ξαναμπεί στο ρεύμα του ήταν άλλα αυτοκίνητα τα οποία για εκατοστά δεν χτύπησε.

Μαγκιές, απροσεξίες, κουταμάρες, υπερεκτίμηση των δυνάμεων και δυνατοτήτων  μας μπορούν να έχουν μοιραία αποτελέσματα. Δηλαδή τι θα πάθουμε αν περιμένουμε 10 λεπτά να απαντήσουμε στο κωλομήνυμα; Ή τι θα πάθουμε αν φτάσουμε 5 λεπτά αργότερα; Αν βιαζόμασταν ας ξεκινούσαμε νωρίτερα. Τι θέλουμε να αποδείξουμε κάνοντας όλες αυτές τις τρέλες με το αμάξι; Θεωρούμε ότι είμαστε θεοί και δεν θα συμβεί σε εμάς το κακό γιατί είμαστε τυχεροί και γαμάτοι;

Κούνια που μας κούναγε. Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει παιδιά, ας πάει να το κάνει κάπου μόνος του. Μην μας πάρει και εμάς στο λαιμό του, δεν φταίμε. Οδηγοί αυτοκινήτου, μηχανής ή ακόμα και πεζοί, όσοι μπορούν να είναι θύματα αλλά και θύτες. Προσοχή στους δρόμους λοιπόν.