Διδακτορικό τέλος...και τι έμεινε;

Όταν τελειώνεις το προπτυχιακό, έχει τελειώσει μια πολύ σημαντική περίοδος της ζωής σου. Είναι μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στο τέλος του λυκείου και στο τέλος του πανεπιστημίου, είσαι κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος. Ναι, υπάρχουν και τα άγχη για το τι θα κάνεις από δω και πέρα αλλά σήμερα δεν είναι το θέμα μας αυτό.

Όταν τελειώνεις το μεταπτυχιακό, είσαι πιο διαφορετικός ακόμα. Μπορεί να είναι μόνο ένα ή δύο χρόνια, αλλά όλη αυτή η πίεση που τρως να εξελιχθείς και να ξεπεράσεις τα εμπόδια σε κάνει να βλέπεις αλλιώς τις καταστάσεις και τα προβλήματα.

Όταν τελειώνει το διδακτορικό όμως, τι νιώθεις; Τίποτα, σας απαντώ εγώ. Δεν νιώθεις κανένα κενό, δεν αλλάζει η ζωή σου ως διά μαγείας, δεν αλλάζει χρώμα ο κόσμος και όλα τα άλλα τα ρομαντικά. Μην απορείτε που τα ρωτάνε αυτά…Για όποιον το κάνει το διδακτορικό –και μόνο γι’αυτόν- είναι ένα κομμάτι της ζωής του, μεγάλο, στο οποίο έχει επενδύσει πολλά χρόνια διαβάσματος και υποχωρήσεων. Κανείς εξωτερικός δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό, εκτός αν το κάνει και ο ίδιος. Η αλήθεια είναι όμως ότι όταν τελειώνει το έχεις σιχαθεί το θέμα και δεν θέλεις να το ξαναδείς.

Εμένα μου πήρε 7 χρόνια να το τελειώσω. Με αλλαγές θέματος, με καθυστερήσεις, με διενέξεις, με διαφωνίες πήρε τόσο. Αν κοιτάξω γύρω μου θα δω ότι είμαι σε πολύ καλό χρόνο, συνήθως είναι λίγο παραπάνω. Τι έμεινε από αυτά τα 7 χρόνια; Μείνανε κάποια «μαθήματα ζωής» που χρησιμεύουν παντού. Γιατί όταν είσαι διδακτορικός, είσαι μια περίεργη μίξη φοιτητή και εργαζόμενου, που δεν βρίσκεται σε καμία άλλη φάση της ζωής μας. Όλοι περιμένουν από σένα πράγματα (εργαζόμενος) αλλά δεν έχεις την ελευθερία να κάνεις και απόλυτα ό,τι θέλεις (φοιτητής). Αυτό λοιπόν μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα μετά τα πρώτα χρόνια, οπότε και αρχίζει να εξαντλείται η υπομονή.

Τι μαθαίνεις λοιπόν;

Μαθαίνεις ότι για τίποτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι να μπει η υπογραφή που λένε. Επίσης μαθαίνεις ότι όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους, τίποτα δεν πάει πάντα καλά και στην ώρα του, πρέπει να υπολογίζεις ότι θα καθυστερήσεις από τα αποδυτήρια. Μαθαίνεις επίσης να κρατάς το στόμα σου κλειστό, να ακούς και να μην λες τίποτα μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μαθαίνεις επίσης να ξεχωρίζεις και τις κατάλληλες στιγμές. Θα κάνεις 1-2 βλακείες πρώτα, αλλά θα στρώσεις!

Μαθαίνεις να προσαρμόζεις όλη σου τη ζωή γύρω από έναν και μόνο στόχο. Και όταν βρίσκεις τον στόχο, καταλαβαίνεις ότι πλέον δεν μπορείς να αλλάξεις τη ζωή. Λεπτομέρειες. Μαθαίνεις επίσης ότι δεν αντέχουν όλοι το λούκι που τραβάς, κάποιοι θα σε αφήσουν στα μισά, άλλοι θα αποτραβηχτούν, άλλοι θα προσπαθήσουν.

Συνειδητοποιείς τι κάνεις πλέον για σένα και τι κάνεις για τους άλλους. Το αντιλαμβάνεσαι στην πορεία, κυρίως από τις αντοχές σου και την υπομονή σου. Καταλαβαίνεις ότι η ειλικρίνεια είναι το σημαντικότερο πράγμα. Και ας πονάει και ας είναι δύσκολη. Το να καλοπιάνεις δεξιά και αριστερά κάποια στιγμή θα γυρίσει και θα σε δαγκώσει. Μαθαίνεις ότι πρέπει να είσαι δίκαιος. Σε όλους. Ακόμα και αν θα σε κάνει αντιπαθή. Γιατί θα το βρεις μπροστά σου.

Αυτό όμως που κυρίως μαθαίνεις είναι ότι πρέπει να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου. Ακόμα και στους πιο πάνω από σένα, ακόμα και μετά από 5-6-7-8 χρόνια, ακόμα και όταν όλα δυσκολεύουν. Το κάνεις για σένα, το θες και αυτό πρέπει να αρκεί.

Αυτά. Και εις άλλα με υγεία!