Ταξίδι στη χώρα της κανονικότητας!

Μη μου πείτε ότι δεν έχετε βρεθεί ποτέ σας, είτε εκούσια είτε ακούσια, σε μια από αυτές τις ιδιαίτερες, διαφορετικές και έντονου χαρακτήρα συζητήσεις, όπου η ακόμη πιο έντονη επιθυμία κάποιων να τονίζουν το προφανές αγγίζει τα όρια της μανίας.

Πηγαδάκια φωστήρων θα μπορούσε κανείς τα βαφτίσει.

Σε ένα τέτοιο λοιπόν πηγαδάκι, είτε ακούσια είτε εκούσια, βρέθηκα και εγώ μια από τις μέρες που πέρασαν. Το θέμα το οποίο μονοπωλούσε το ενδιαφέρον όλων, ήταν η αντιμετώπιση της σημερινής κρίσιμης κατάστασης. Τη στιγμή που το ένα επιχείρημα έδινε τη θέση του στο άλλο, εκείνη τη στιγμή ένα επιχείρημα περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα πάσχιζε ντε και καλά να μας παρουσιαστεί ως η πιο βιώσιμη λύση και καταλληλότερη απάντηση για την επίλυση του θέματος.

«Εγώ θα φύγω και θα επιστέψω, μόνο όταν η χώρα επιστρέψει στην κανονικότητα»

Η αλήθεια είναι πως με την εμφάνιση του έκλεψε τις εντυπώσεις και συνάμα κατάφερε να κερδίσει τη βουβή προσοχή της πλειοψηφίας. Στη συνέχεια όμως, όπως κάθε λογής κλοπή έτσι και αυτή προκάλεσε ένα κύμα αντιδράσεων, στην περίπτωση μας σε ότι αφορά την τελευταία λέξη της πρότασης του κλέφτη ενδιαφέροντος.

«Κανονικότητα», και ενώ η πλειοψηφία είχε ήδη μπει σε έναν νέο κύκλο – δυστυχώς όχι και τόσο γόνιμων και εποικοδομητικών- αντιπαραθέσεων προσπαθώντας να καταδικάσει ή να αθωώσει τον κλέφτη του ενδιαφέροντος, εγώ απομακρύνθηκα για λίγο από τον κύκλο του πηγαδιού, αισθανόμενος μια έντονη ανάγκη να αναπνεύσω. Καθώς απομακρυνόμουν από το πηγάδι των φωστήρων όμως βυθιζόμουν σε ένα άλλο πηγάδι, στο βαθύ πηγάδι της σκέψης μου. Μοναδικός σύντροφος μου η τελευταία λέξη της πρότασης του κλέφτη, η οποία πυροδότησε και τις αντιδράσεις, κανονικότητα.

Κάπου την έχω ξαναδεί, κάπου έχουμε ξανασυναντηθεί, κάπου τα έχουμε ξαναπεί εμείς οι δύο, ήταν μόνο λίγοι από τους πολλούς προβληματισμούς, που γεννούσε η συντροφιά της.

Ξαφνικά, η ομίχλη που καταλάμβανε τη σκέψη μου άρχισε σιγά σιγά να διαλύεται και εκεί λίγο πριν διαλυθεί ολοκληρωτικά, ήρθε μπροστά μου, σαν πινακίδα σε απελπισμένο οδηγό που έχει αρχίσει να πιστεύει πως χάθηκε μέσα στην θολούρα μιας ομίχλης :

«Καλώς ήρθατε στη Normaland, διαβάζω και τότε περιχαρής συνειδητοποιώ, πως έχω ξαναβρεί το δρόμο μου και καθώς πλησιάζω πιο κοντά συνεχίζω να διαβάζω με ψιλά γράμματα:

«Εδώ όλα είναι «κανονικά ».

Εδώ κανείς δεν ξεπερνάει το όρια.

Εδώ κάνουμε τα πάντα για να μην πάρουμε καμιά απόφαση, για να μην ενοχλήσουμε κανέναν. Περιμένουμε. Απλώς περιμένουμε »

Η συνέχεια του ταξιδιού στη χώρα της κανονικότητας, στο βιβλίο του ΜΑΤΙΕ ΠΙΓΚΑΣ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις στερέωμα με τίτλο: Εγκώμιο Της Μη Κανονικότητας.

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι ερευνητής ΕΜΠ