Μεγαλώνοντας και εκτιμώντας

Πρώτα βλέπω ότι ο Σάκης Ρουβάς έγινε 46 χρονών! Μετά βλέπω ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2000, φέτος γίνονται 18 χρονών. Βλέπω και κάτι φωτογραφίες από παλιές «αναμνήσεις» του facebook και σοκάρομαι. Πού σκατά πήγε ο καιρός;

Πότε οι φιλίες έγιναν τόσων ετών; Πότε πέρασαν τα χρόνια από τότε που έφυγα εξωτερικό; Πότε πολλαπλασιάστηκαν τα χρόνια που έχω να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους (ευτυχώς); Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι ότι έφυγαν αυτά τα χρόνια και δεν τα κατάλαβα. Όχι, το πιο σημαντικό είναι ότι αυτά τα αντίστοιχα χρόνια προστέθηκαν και στην ηλικία μου! Εδώ είναι το σημείο- κλειδί.

Αν ρωτήσεις την ανιψιά μου που είναι 11 θα σου πει ότι τα 34 (σχεδόν) που είμαι εγώ, είναι «μεγάαααλη», στα όρια της γριάς μη σου πω! Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου πω ότι ένας 45άρης είναι νέος άνθρωπος και, κυρίως, κοντά στην ηλικία μου. Πώς αλλάζουν λοιπόν τα μέτρα και τα σταθμά…

Και δεν αλλάζουν μόνο σε αυτά τα σημεία. Αλλάζουν και στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, στο τι αποδεχόμαστε και τι όχι, στο ποιους αντέχουμε και θέλουμε και στο ποιους δεν θέλουμε να δούμε ούτε ζωγραφιστούς. Αλλάζουν επίσης και στο τι θέλουμε από τη ζωή μας. Μας αλλάζουν τις προτεραιότητές μας, τα όνειρά μας αλλά και το τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γι΄αυτά.

Αυτή τη φρίκη την παθαίνεις σε διάφορες ηλικίες. Στην αρχή όμως, εκεί που είσαι στο σχολείο ή στην αρχή του πανεπιστημίου είσαι μόνο για την παρτάρα σου, ζεις τη ζωή σου. Όταν καβατζάρεις τα 25 και καβατζάρεις μετά και τα 30, αλλάζει ακόμα και αυτό. Λίγο που μεγαλώνουν και οι άλλοι γύρω σου, λίγο που κάποιοι παραμεγαλώνουν και φεύγουν, σε ταρακουνά για τα καλά.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά μεγαλώνοντας εκτιμώ πολύ διαφορετικά πράγματα από ό,τι εκτιμούσα πριν από 10 και 15 χρόνια. Πολύ πιο βασικά, πολύ πιο καθημερινά και απλά, που κάποτε τα προσπερνούσα πιο εύκολα. Αλλά να μου πεις είναι μέρος της διαδρομής και αυτό. Να χάνεις κάτι ή να το κερδίζεις μετά από κόπο, ώστε να μπορέσεις να το εκτιμήσεις.

Φυσιολογικά είναι όλα αυτά. Σε κάποιον που είναι τώρα 20 χρονών μπορεί να φαίνονται αμπελοφιλοσοφίες. Άσε που τίποτα δεν θα μπορεί να τον προετοιμάσει γι’ αυτό που θα αντιμετωπίσει όταν έρθει η ώρα να πατήσει τα 30 ή και παραπάνω. Κανείς δεν το ξέρει άλλωστε. Απλά θα ήταν πολύ χρήσιμο να ξέραμε τότε ότι θα ήταν καλή κίνηση να πατάγαμε λίγο «παύση» και να παίρναμε μια ανάσα σε κάποιες στιγμές της ζωής μας. Να σκεφτόμασταν δυο φορές κινήσεις που κάναμε ή δεν κάναμε, να λέγαμε πιο δυνατά λόγια που ψιθυρίσαμε ή να μην λέγαμε τίποτα και να κάναμε πράξεις.

Αλλά να μου πεις, αν τα ξέραμε αυτά, δεν θα είχαμε γίνει έτσι όπως είμαστε τώρα, με τα καλά και κακά μας…Και όποιος μας αντέχει τέλος πάντων!