Η θεατρική ομάδα Lab.oratorium μιλά στο neolaia.gr

1) Θέλετε να μας πείτε δύο λόγια σχετικά με το τι είναι αυτό που πραγματεύεται η παράσταση σας ” Ένας ήρωας του καιρού μας ” ;

Βασίλης Καλφάκης: Ένα ταξίδι μέσα στις σελίδες ενός ημερολογίου. Ένα ταξίδι στη μνήμη. Πως βιώνω ξανά στιγμές που πέρασαν με την αίσθηση ενός παιχνιδιού. Όλα αυτά γίνονται όχημα για φτάσει ο ήρωας σε μια θέση απέναντι από τον καθρέφτη του και από κει και μετά… Το παιχνίδι παίζεται ακόμα.

2) Τι σας τράβηξε και αποφασίσατε να ανεβάσατε την συγκεκριμένη παράσταση;

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Διαβάζοντας το έργο “Ένας ήρωας του καιρού μας” και μελετώντας καθημερινά τα θέματα που ενυπάρχουν σε αυτό δεν μπορούσαμε παρά να αποδεχτούμε την προσωπική μας εμπλοκή σε όλα αυτά τα θέματα. Ο καθένας μπορούσε να βρει κάτι που τον αφορά έμμεσα ή άμεσα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βαθιά φιλοσοφικό και υπαρξιακό και σε φέρνει αντιμέτωπο με όλες τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση να ασχοληθούμε με αυτό το κείμενο και να αντιληφθούμε αρχικά τις ερωτήσεις που θέτει γιατί απαντήσεις δεν βρίσκουμε και δεν χρειάζεται να βρούμε. Η ίδια η παράσταση κάθε φορά μας αποκαλύπτει κάτι καινούριο. Τι κάνει ο άνθρωπος για να μην πλήττει; Τι σημαίνει καλό και κακό και άραγε είναι σωστοί αυτοί οι όροι; Τι σημαίνει προδοσία, ειλικρίνεια, αγάπη για τον κάθε άνθρωπο; Ανάγκη μας λοιπόν να ψάξουμε… Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λίγο παραπάνω αυτό που λέγεται ζωή… Ακόμα ψάχνουμε…

3) Ποιός ειναι τελικά ο “Ηρωας του Καιρού” μας;

Κωνσταντίνος Γεωργαλής: “Ο Ηρωας του Καιρου μας, αξιότιμοι κυριοι μου, είναι ενα ακριβέστατο πορτρέτο, αλλά όχι ενός ανθρώπου: Είναι το πορτρέτο που συνθέτουν τα ελαττώματα της γενιάς μας, όταν αυτά βρίσκονται σε πλήρη άνθηση . “
Γράφει ο ίδιος ο Λέρμοντοφ παρουσιάζοντας τον Ήρωα του.

Για μένα ο Ήρωας του δικού μας καιρού είναι ο κάθε ανθρωπός που έχει τη δύναμη να αναγνωρίσει αυτά τα ελλατώματα της γενιάς του και προσπαθεί να κάνει κάτι για να τα αλλάξει (ή έστω να τα βελτιώσει) μέσα από την προσωπική του ζωή. Μπορεί αυτή η γενιά να είμαστε εμείς, οι γονείς μας, ή αυτή που θα έρθει μετά από έμας. Ήρωας μπορεί να ειναι ο κάθενας από μας, που στην Ελλάδα του σήμερα, επιλέγει να μην βολευτεί σε μια ζώη που οι προηγουμενες γενιές έφτιαξαν για εκείνον. Δεν μεμψιμοιρεί για τα λάθη του παρελθόντος και την τωρινή μας κατάσταση, αλλά αποφασίζει να κοιτάξει μπροστά. Κάνει την επιλογή να βγεί από τη προσωπική του βολή και να κυνηγίσει τα όνειρα του ακόμη και αν αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος και πολλές φορές αβέβαιος.

Δανείζομαι αυτό το απόσπασμα από το Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχωφ .

«Έχουμε μείνει πίσω τουλάχιστον διακόσια χρόνια, δεν έχουμε απολύτως τίποτα, δεν ξεκαθαρίσαμε τις σχέσεις μας με το παρελθόν. Το μόνο που κάνουμε είναι να φιλοσοφούμε, να παραπονιόμαστε πως η ζωή είναι πληχτική, ή να πίνουμε βότκα. Κι όμως είναι ολοφάνερο πως για ν’ αρχίσουμε να ζούμε σήμερα, πρέπει να εξιλεωθούμε από το παρελθόν μας, να το ξεπεράσουμε και μπορούμε να εξιλεωθούμε μονάχα αν κοπιάσουμε με αδιάκοπη και σκληρή δουλειά…»

4) Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε την παράστασή σας σε μια μονάχα φράση, ποια θα ήταν αυτή;

Δάφνη Νικητάκη: Θα απαντήσω με μια φράση του Όσκαρ Ουάιλντ που μου αρέσει πολυ: “Αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν’αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις”.

5) Πώς εξηγείται πως παρά την κρίση τα θέατρα παραμένουν γεμάτα και ο κόσμος συνεχίζει να στρέφεται στην τέχνη;

Περσεφόνη Παντοπούλου: Παρ’όλο που ο κόσμος έχει γίνει πιο επιλεκτικός, συνεχίζει να γεμίζει τα θέατρα. Ένας παράγοντας είναι αφενός η μείωση των εισιτηρίων και οι αρκετές προσφορές που γίνονται λόγο της κρίσης.
Και αφετέρου ο κόσμος έχει την ανάγκη διαφυγής και λύτρωσης από την καθημερινότητα που τον περιβάλλει. Στην σκηνή πολλές φορές διαδραματίζονται καταστάσεις στις οποίες αναγνωρίζει τον εαυτό του. Λέει ο Γκαίτε: “Η τέχνη είναι μεσολαβητης εκείνου που δεν μπορείς να εκφράσεις”.

6) Θα θέλατε να μοιραστείτε κάποια μελλοντικά σας σχέδια μαζί μας;

Απόστολος Καμιτσάκης: Προς το παρόν είναι ο “Ήρωας”. Θέλουμε με το καλό να τελειώσουμε τις παραστάσεις και μετά να σκεφτούμε πως θα κινηθούμε για την παράσταση. Έχουμε και οφείλουμε να έχουμε πολλές σκέψεις. Σίγουρα θα θέλαμε να ταξιδέψει ο “Ήρωας”.

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας