Ένας πυροσβέστης περιγράφει την τραγωδία μέσα από τα δικά του μάτια!

Ο Νίκος Ρουκούδης είναι ένας από τους ήρωες της Πυροσβεστικής που βρέθηκε στη μεγάλη φωτιά στην Αττική!

Ο πυροσβέστης έκανε μια ανάρτηση στο Facebook που προκαλεί ρίγος σε όποιον τη διαβάσει και παρακάτω στην παραθέτουμε χωρίς να κάνουμε κανένα σχόλιο, διότι τα λόγια είναι περιττά… Η λέξη «ευχαριστώ» δε θα είναι ποτέ αρκετή!

«Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018.

Αυτήν την ωρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιασω οπως ποτε ξανά… Θα κανω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου….

Δεν ειναι τιποτα ίδιο όμως…

Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ουτε με φωτογραφίες…
Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το εχεις χωνέψει???
Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λιγα στρέμματα…?
Ποσες ψυχούλες χαμένες …Άδικα και γρήγορα…
Πόσες περιουσίες στάχτη…
-Ειστε όλοι καλά? ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν οτι τους εχει απομείνει…
-Πως να είμαστε καλά αγόρι μου? η πιο συνηθισμένη απάντηση…
Πως να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλακα, οταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα???
-Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλες φορές…

Δεν ξερω πως να το περιγράψω ολο αυτό, δεν μπορω να το περιγραψω και δεν ξερω εαν χρειάζεται…

Να μην ξεχάσω….

Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρωτησαν αν θελουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοι άνθρωποι, χωρις όνομα, χωρις αντάλλαγμα δίνουν ελπιδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα…Σεβασμός κ συγκίνηση…

Κανένας πυροσβέστης δν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σωσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του…Κι αν ειναι ήρωες οι πυροσβέστες, σουπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν… Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί…Υπέροχοι κ υπερανθρωποι συνεργάτες..

Την πρώτη μέρα, μετα το πρώτο σοκ κ την κούραση της διαδρομης, αφου ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, καθησα να βγαλω μερικες φωτογραφίες…Δεν αφηνα μεχρι τοτε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ηθελα να κανω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό.. Ανοίγοντας την, η κάμερα ηταν γυρισμένη και με αντικρυσα…Οχι μονο ειχα επηρεαστεί, ειχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα…

Καλο παράδεισο ψυχουλες μου… Μακάρι η απώλεια σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές…
Μακάρι………..».