Από πότε είναι ΟΚ να είμαστε αγενείς;

Αυτή η ερώτηση με βασανίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Από τότε που μου έγινε γνώση και βίωμα πως κανείς δε χρωστάει καλή κουβέντα σε κανέναν εκεί έξω. Αναρωτιέμαι ειλικρινά, από πότε ξεκινήσαμε να μπερδεύουμαι την αγένεια και την απόλυτη έλλειψη τακτ με την ειλικρίνεια;

Ξαφνικά δεν είσαι αγενής (άρα δε χάνεις μονάδες κοινωνικών δεξιοτήτων), αλλά ο ντόμπρος τύπος που λέει στα μούτρα του άλλου αυτό που σκέφτεται για εκείνον.

Τέτοιες όμως συμπεριφορές αγγίζουν τα όρια της κοινωνιοπάθειας. Γιατί δε σου ζήτησε κανείς να γεμίσεις τον άλλο με ψέματα, αλλά να ούτε και να τον “στολίσεις” με αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι ως αλήθεια. Προβάλλοντας μάλιστα σαν δικαιολογία ότι “Είναι για το καλό του”. Δεν είναι υποκρισία το τακτ. Ίσα- ίσα, δείχνει ότι ξέρεις να συμπεριφέρεσαι ανάλογα με την περίσταση.

Αυτά συμβαίνουν γενικά. Το ξέραμε… Τώρα το είδαμε και στην τηλεόραση! Όταν ένας άνθρωπος ξεφτίλισε έναν άλλο μπροστά σε κάμερα, χωρίς να μοιάζει να αντιλαμβάνεται καν τη σκληρότητά του. Κι έπειτα το απόσπασμα να παίζει στην τηλεόραση με χιλιάδες νεαρά κορίτσια να βλέπουν και να αναρωτιούνται πόσο άσχημες είναι.

ΟΧΙ. Προφανώς και στον βωμό του επαγγελματισμού δεν θυσιάζουμε την ευγένειά μας. Προφανώς και δεν πετάμε στη μούρη του άλλου την αλήθεια μας, φορώντας το προσωπείο της αυθεντίας, το οποίο φορέσαμε μόνοι μας με δόξα και τιμή.

Μπορεί να σκέφτεσαι αυτό που λίγο πολύ σκέφτονται όλοι. Αλλά το να εκφράζεσαι με τρόπο προσβλητικό και να κάνεις σκουπίδι έναν άνθρωπο, διαγράφει απευθείας κάθε πτυχίο, κάθε εμπειρία, κάθε ικανότητα, κάθε γνώση. Γιατί; Γιατί χάθηκε η πιο βασική. Να είσαι άνθρωπος.

Και προφανώς μερίδιο ευθύνης ανήκει και στην παραγωγή της εκπομπής. Που επέλεξε να προβάλλει το συγκεκριμένο απόσπασμα, παρά να το κρύψει σε κάποιο σκοτεινό σημείο της ιστορίας της τηλεόρασης.