Ο εθνικιστικός παροξυσμός είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς μας απασχολεί και το 2018

Γνωρίζουμε πολύ καλά τα παρεπόμενα του εθνικισμού, ο οποίος και σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο εμφανίστηκε κατά διαστήματα, “στρογγυλοκάθισε” και νομιμοποίησε την απόλυτη διχοτομία του “ανώτερου” και του “κατώτερου”.

Ως πολιτικό επίθετο και προσδιορισμός, η έννοια του “φασίστα” έχει κερδίσει δικαιολογημένα μια “μπροστινή θέση” στη σύγχρονη γλώσσα και πλέον βρίσκεται στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, είτε ξέρουμε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάμε, είτε απλά γιατί την ταυτίζουμε με κάτι “κακό”, με έναν άνθρωπο “κακό”, ο οποίος μόλις χαρακτηριστεί τοιουτοτρόπως αποκλείεται αυτόματα απ’ το δικαίωμα κοινωνικού διαλόγου.

Το αντιεξουσιαστικό συναίσθημα που μας διακατέχει όταν αναφερόμαστε σε “φασίστες” είναι παρόμοιο με το συναίσθημα που συνοδεύει ένα σωρό παραπλήσιες έννοιες, ή καλύτερα, παραλλαγές της έννοιας: σωβινιστής, δικτάτορας, αυταρχικός, καταπιεστικός, ρατσιστής, γενοκτονικός, ομοφοβικός και πολλά άλλα ή όλα τα προηγούμενα μαζί.

Ωστόσο, για τον όρο “δικτάτορας” γίνεται πολύ συχνά μια “κατάχρηση”, λόγω του ότι συγχέεται με την έννοια του “φασίστα”, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ταυτόσημες έννοιες! Αρκεί να σκεφτούμε την πιο καταστροφική φιγούρα της ιστορίας, τον υπέρτατο σοβινιστή και λάτρη του “καθαρού αίματος”, Χίτλερ, ο οποίος δεν ανέβηκε στην εξουσία με πραξικόπημα, αλλά με νομικότατες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Ο Χίτλερ ήταν αδιαμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους ρατσιστές και φασίστες στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά δεν αποτελεί ακριβώς “δικτάτορα” (τουλάχιστον με τη στενή έννοια του όρου), απ’ τη στιγμή που τον ανέδειξε η πλειοψηφία του λαϊκού σώματος. (Οι εγγενείς κίνδυνοι της δημοκρατία είναι γεγονός)

Ο εθνικισμός και το φασιστικό, καρκινοειδές για την κοινωνία, γίγνεσθαι, παραπέμπουν σε μια σειρά χρονικών φάσεων και πολιτικών περιόδων: ολοκληρωτικά καθεστώτα και Ψυχρός Πόλεμος, Στάλιν, αυταρχισμός, απόλυτη συγκεντοποίηση εξουσίας, ολοκαύτωμα και γενοκτονία, Χίτλερ, Μουσολίνι, φυλετικές πολιτικές διακρίσεις και άπαρτχαιντ.

Σήμερα, όποιος διατηρεί την παραμικρή πολιτική και κοινωνική ευαισθησία, μπορεί να το ανιχνεύσει, να το “ψυχανεμιστεί”, να το δει ολοκάθαρα με τα ίδια του τα μάτια: Η άνοδος της ακροδεξιάς και ο εκφασισμός είναι για ακόμη μια φορά στα σπάργανα.

Ηγέτες της λαϊκής ακροδεξιάς αποτελούν, εν έτη 2018, διακεκριμένα μέλη του πολιτικού προσωπικού παγκοσμίως, που “ρυπαίνουν” τη δημοκρατία, δρώντας μέσα στην ίδια της τη μήτρα: Η “βασίλισσα” του ακροδεξιού Εθνικού μετώπου στη Γαλλία, Μαρί Λεπέν, ο υπερασπιστής μιας ξενοφοβικής “χριστιανοκρατούμενης” Ευρώπης με έδρα τη νεοφασίζουσα Ουγγαρία, Βίκτορ Όρμπαν, ο Ιταλός νεοεθνικιστής Ματέο Σαλβίνι, που αρέσκεται στο “φράξιμο” και τα κλειστά σύνορα για τους αιτούντες άσυλο απ’ την Ε.Ε και last but not least… ο γνωστός σε όλους μας επαγγελματίας comedian και μεγαλοεπιχειρηματίας, Ντόναλτ Τραμπ, ο οποίος απολύει κόσμο κυριολεκτικά μέσω Twitter και κατάφερε να γίνει Πρόεδρος μιας ολόκληρης ηπείρου.

Ποιοι “συμπαθούν”, ποιοι στηρίζουν εκλογικά τέτοιες προσωπικότητες, βλέπε Τραμπ, βλέπε Όρμπαν, βλέπε Μπολσονάρου…

Αν ρίξουμε ένα βλέφαρο στην ιστορία του “φασίστα”, αυτός ήταν κατά πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο φτωχός, ο αγανακτισμένος συμπλεγματικός, ο αθεράπευτα μικροαστός, ο φιλήσυχος, ο κομφορμιστής που γουστάρει να τάσσεται με τη μάζα και να την κάνει “κτήμα” του. Ο “φασίστας” απ’ την άλλη μπορεί να είναι ο αντιπαθητικός, ο πλούσιος μεγαλοαστός, ο συντηρητικός, ο αιμοδιψής, ο “φοβικός”, o αυστηρά πιστός στο δίπτυχο “νόμος και τάξη”.

Από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, ο φασισμός άρχισε να αποσαφηνίζεται και να ταξινομείται ως “δεξιός” , ωστόσο, ξέρουμε πως ο εθνικισμός και ο αυταρχισμός, πέρα από τους πολιτικούς τους χρωματισμούς δεν αποτελούν αυστηρή αποκλειστικότητα της δεξιάς, ιδιαίτερα αν θυμηθούμε τη σταλινική Ρωσία και τον κρατικό καπιταλισμό, που καθόλου δε φέρνει σε “υπαρκτό σοσιαλισμό”, με το Στάλιν να χαρακτηρίζει “φασιστικό” το υποτιθέμενο πραξικόπημα του Τρότσκι, χρησιμοποιώντας έτσι τον όρο “φασιστικό” με οργουελική έννοια. (“φασιστικό”= ότι δεν είναι επιθυμητό)

Από την Ιταλία, λοιπόν, που αποφάσισε να κλείσει τα λιμάνια της και να μη δεχτεί κανέναν, μέχρι τη νεοφασιστική Ουγγαρία, Ολλανδία, Αυστρία και Βραζιλία, υπάρχουν εξόφθαλμα στοιχεία φασιστικής παράδοσης.

Η πρόσφατη ανάδειξη του νοσταλγού της χούντας και ακραία νεοφιλελεύθερου Μπολσονάρου σε πρόεδρο της Βραζιλίας, ήταν το αληθινό κερασάκι στη μαύρη τούρτα του φασισμού για το 2018.

Ας “απολαύσουμε” όμως κάποιες απ’ τις πιο αμφιλεγόμενες και τρομακτικές δηλώσεις αυτού του “νεογέννητου” φασίστα-αρχηγού κράτους, και ας αναρωτηθούμε πολύ σοβαρά, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, που συγκαταλέγονται στο εκλογικό σώμα και δίνουν την ψήφο τους σε τέτοιες (αντι)-πολιτικές και βλαβερές για την κοινωνική υγεία φυσιογνωμίες.

“Δεν θα σε βίαζα ποτέ γιατί δεν το αξίζεις”, είπε ο Μπολσονάρου σε μια κρίση μισογυνισμού και σεξισμού το 2003, απευθυνόμενος στην βουλευτή Μαρία ντο Ροσάριο.

“Δεν θα μπορούσα να αγαπήσω έναν ομοφυλόφιλο γιο. Δεν θα υποκριθώ γι’αυτό. Θα προτιμούσα ο γιος μου να πεθάνει σε κάποιο ατύχημα παρά να εμφανιστεί εδώ με έναν μουστακαλή” είπε επίσης ο αγαπητός Μπολσονάρου το 2011 σε ένα περιοδικό.

“Ο Θεός πάνω από όλα. Δεν τα πιστεύω αυτά για ένα κοσμικό κράτος. Το κράτος είναι χριστιανικό και η μειονότητα που είναι αντίθετη σε αυτό μπορεί να φύγει”, δήλωσε επίσης το 2017 σε σύνοδο.

Και ξανά ρωτώ: Τι ακριβώς σκέφτεται, ή μάλλον, τι δεν σκέφτεται, ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο εκλογέας, ο ψηφοφόρος, ο “πες τον όπως θες”, που όχι απλά πανηγυρίζει, αλλά χειροκροτάει εν γνώση του ένα φασίστα στην κυριολεξία, ένα φασίστα απ’ όλες τις απόψεις, έναν πραγματικό ζηλωτή του Πινοσέτ; Ποιος; Πείτε μου ποιος.

Η σύγχρονη μαζική δημοκρατία περνάει φάση απίστευτης κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο και τέτοιοι πολιτικοί παράγοντες έρχονται πολύ κυριολεκτικά πανέτοιμοι για να υποσκάψουν κάθε νομικό δικαίωμα για λειτουργική και θεμελιώδη μορφή δημοκρατίας και ισότητας.

Ο δημοκρατικός καπιταλισμός έχει σφάλλει σε μεγάλο βαθμό και εξακολουθεί να μην παραδέχεται τα τυφλά του σημεία, αλλά κοιτάει δεξιά και αριστερά, όπου μπορεί, για να βρει εξιλαστήρια θύματα και βάλσαμα απενοχοποίησης.

Έτσι, το αποτέλεσμα ποιο είναι για ακόμη μια φορά;

Οι πολίτες που δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ηθικό ανάστημα, όσοι αγανάκτισαν, όσοι “δε βλέπουν άλλο δρόμο” στρέφονται στο γνώριμο και το παλιό: το “πάτριο χώμα”.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, η ακροδεξιά απανταχού έρχεται ν’ ανοίξει πρόθυμα και γενναιόδωρα τις μεγάλες τις αγκάλες και να κάνει αυτό που είναι δοκιμασμένο, αυτό που ανέκαθεν έκανε, αυτό που ουσιαστικά αποτελεί τη regle d’or της:

Να αξιοποιήσει πολιτικά τη λαϊκή δυσανεξία και να δώσει “όχημα” σε όσους ζητούν έκφραση, σε όσους θέλουν κάτι και δεν έχουν τρόπο να το πετύχουν αλλιώς. Και επιστρέφει δυναμική για να αναθερμάνει τη μισαλλοδοξία και τον ευτράπελο πατριωτισμό τους. Ακριβώς όπως έκανε και η Χρυσή Αυγή από το 1990, όταν ξεκίνησαν οι εθνικοί παροξυσμοί για το Μακεδονικό!

Είναι παράφρονες τελικά όλοι αυτοί;

Δε μπορούμε να εξασφαλίσουμε ψυχιατρική γνωμάτευση…

Μπορούμε, όμως, να μάθουμε να παρατηρούμε με κριτικό πνεύμα και να σκεφτόμαστε, όχι μόνο για την πάρτι μας, αλλά για όλους.

Τουλάχιστον, αν δεν μπορούμε να τον κατεβάσουμε απ’ την εξουσία που “θρονιάστηκε”, ας κάνουμε το ελάχιστο δυνατό που μας “επιτρέπει” το σύστημα της έμμεσης, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: Ας μην τον ψηφίσουμε εξ’ αρχής.

Δες κι αυτό: Οι μεγάλοι ηγέτες κρατών ως ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ απο έναν απίστευτο Σύριο ζωγράφο!