Προλαβαίνοντας τον χρόνο

Κάθε χρόνο αυτό γίνεται και χειρότερο. Οι γιορτές είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όλος ο κόσμος (φαινομενικά τουλάχιστον) γύρω σου γιορτάζει και εσύ φτάνεις στο παραπέντε για να καταλάβεις έστω και λίγο ότι κάτι διαφορετικό έχει η σημερινή ημέρα.

Θα μου πείτε, γιατί να έχει κάτι διαφορετικό η μέρα των Χριστουγέννων; Ας το έχουμε απλά σαν παράδειγμα, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους είναι πολύ δύσκολες ημέρες για τους δικούς τους λόγους, ή στην τελική, απλά αδιάφορες. Ούτε συμφωνώ ούτε διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση, αλλά είναι μια άλλη συζήτηση. Στην τελική ο καθένας έχει τη δική του οπτική και τα δικά του βιώματα. Κλείνει η παρένθεση.

Το θέμα μας εδώ είναι πώς έχει γίνει έτσι η σκατοζωή μας που τρέχουμε και δεν φτάνουμε και πλέον όλες οι μέρες έγιναν ίδιες. Το έχω ξαναπεί αυτό, νομίζω πέρσι τέτοια εποχή το ίδιο έλεγα, αλλά φέτος έχει ένα «τουίστ» η πλοκή: Μεγαλώνουμε παιδιά.

Τί μας λέει τώρα αυτή η ζαβή, τί μεγαλώνουμε κοπελιά, εμείς είμαστε μπουμπούκια στο άνθος της ηλικίας μας, 20-25 χρονών, δεν μας νοιάζει τίποτα, πιάνουμε τον ταύρο από τα…κέρατα και τον φέρνουμε δυο βόλτες.

ΧΑ ΧΑ ΧΑ

Έτσι νομίζουμε όλοι μέχρι να αρχίσει να φαίνεται η κούραση. Η κούραση η ψυχική, η νοητική που σιγά σιγά και με μαθηματική ακρίβεια θα γίνει και σωματική, γιατί όλα τα ρημάδια τα σωματοποιούμε. Αλλά ακόμα και δεν είναι ψυχοσωματικά τα προβλήματα, αρχίζουν και τα σκέτα σωματικά καθώς κάθε χρόνος που μπαίνει στον κουμπαρά, φέρνει και κάτι μαζί του. Κάτι πολύ μικρό που στην αρχή αγνοούμε, που μπαίνει όμως πάνω σε κάτι άλλο και σιγά σιγά σχηματίζεται ένα πυργάκι και φτάνει και μας πνίγει.

Δεν είναι ανάγκη να είναι σημαντικά τα προβλήματα. Δεν είναι ανάγκη να φτάνουμε να χάνουμε έναν άνθρωπο για να συνειδητοποιήσουμε τί παίζει ενώ εμείς χορεύουμε ανέμελοι στα μπαράκια (κάποιοι άλλοι, όχι εγώ). Σημασία έχει ότι αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε τόσο άτρωτοι όσο πιστεύαμε. Ξαφνικά όλο και μικραίνουν οι ηλικίες γύρω μας που παθαίνουν κάτι σοβαρό. Ξαφνικά μειώνονται οι αντοχές μας. Ξαφνικά όλο και κάτι παθαίνουμε, πιο συχνά αρρωσταίνουμε, πιανόμαστε πιο εύκολα, πιο συχνά πρέπει να κάνουμε τσεκ απ, περισσότερα πράγματα πρέπει να προσέχουμε.

Το κυριότερο; Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτήν τη λογική «νέοι είμαστε, αν δεν ξεσκιστούμε τώρα στη δουλειά, πότε θα το κάνουμε;» Όχι, δεν είναι έτσι. Όλα έχουν ένα όριο. Η δημιουργικότητα έχει ένα όριο. Το πότε μπορείς να απαντάς στα μέιλ και να σηκώνεις το τηλέφωνο έχει ένα όριο. Το για πόσο θα λες ναι για την καλή σου την καρδιά έχει ένα όριο. Όλο αυτό το σύστημα για να λειτουργήσει καλά για όλα τα μέρη του, θα πρέπει να κλείνει κάποια στιγμή για να επαναφορτίζεται και να καθαρίζεται.

Γιατί ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και είσαι 30, 40, 50, 60. Και λες, πότε; Και κυρίως, αναρωτιέσαι αν αυτοί που σε κυνηγούσαν για κάτι «επείγον», σε αναζήτησαν να δουν τί κάνεις. Σου απαντώ εγώ, όχι, δεν σε αναζήτησαν από τη στιγμή που έκαναν τη δουλειά τους. Αναλώθηκες.

Καλά Χριστούγεννα παιδιά, με υγεία και όρια. Όρια που θα χρησιμοποιηθούν για να μπορέσουμε εμείς να είμαστε πραγματικά καλά.