«Ρόμα»: Δύο λόγια για την τελευταία ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν

Με την πρόσφατη (εγχώρια και μη) επικαιρότητα να μας καίει και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο, με τον ανυποχώρητο παροξυσμό του Ντόναλτ Τραμπ να ζητά χρηματοδοτήσεις για την κατασκευή ενός τείχους-“μαμούθ” που θα αναχαιτίζει τα μεταναστευτικά ρεύματα από το Μεξικό, η καινούρια, εν πολλοίς αυτοβιογραφική, ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν, “Roma” (Ρόμα), μας “κλείνει το μάτι”, αφήνοντάς μας σε γλυκόπικρη περισυλλογή.

Σε μια επική σκηνοθεσία ασπρόμαυρων πανοραμικών πλάνων, αληθινό κομψοτέχνημα, το Ρόμα είναι η πρώτη παραγωγή του Netflix που αξίζει σίγουρα Όσκαρ όσο καμία άλλη.

Η ταινία παρακολουθεί την καθημερινή ρουτίνα της Κλέο, μιας Μεξικανής υπηρέτριας που διαμένει στη συνοικία Ρόμα της Πόλης του Μεξικό, αρχές 1970, στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας ενός γιατρού με τέσσερα παιδιά.

Η Κλέο, μια απ’ τις συμπαθέστερες κινηματογραφικές φυσιογνωμίες που έχουμε δει, είναι η γυναίκα που κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, μαζί με τη συγχωριανή της και μαγείρισσα του σπιτιού Αντέλα, πλένοντας πιάτα, συγυρίζοντας μέσα και έξω, μαγειρεύοντας, φροντίζοντας το σκύλο της οικογένειας, προσέχοντας και αγαπώντας τα παιδιά λες και είναι δικά της.

Στην ταινία συνυπάρχουν δύο αλήθειες, δύο ιστορίες, μια μεγάλη και μια μικρή: Απ’ τη μια, το μεμονωμένο προσωπικό “δράμα” μιας ιθαγενούς που είναι υπηρέτρια στην ίδια της τη χώρα και ενηλικιώνεται πολύ σκληρά (έως τραγικά), απ’ την άλλη, μια χώρα εν μέσω πολιτικών αναταραχών με την εξέγερση των Μεξικανών φοιτητών που καταλήγει στη σφαγή του Κόρπους Κρίστι.

Με την ταξική συνύπαρξη μιας μεσοαστικής και εργατικής καθημερινότητας, μιας συνύπαρξης “λευκών” και “ιθαγενών”, το Ρόμα μας λέει μια απλή ιστορία με απίστευτη ειλικρίνεια, με εντυπωσιακό λυρισμό που μας συγκινεί, καταγράφοντας την πραγματικότητα σε όλη της την ωμότητα και μετατρέπεται σε ταινία – υπόδειγμα κινηματογραφικού νεορεαλισμού.

Στο πρόσωπο της υπηρέτριας-ηρωίδας Κλέο γινόμαστε κοινωνοί μιας τρυφερής αυταπάρνησης και σπάνιας γενναιοδωρίας, μιας -σχεδόν απόλυτης- ευγνωμοσύνης μιας γυναίκας που ενηλικιώνεται απότομα και αφιερώνει όλη τη ζωή της, φροντίζοντας να κυλά απρόσκοπτα η καθημερινότητα μιας οικογένειας, που την αγκαλιάζει σαν να είναι βιολογικό της μέλος.

Στο Ρόμα, ο Κουαρόν κατάφερε να συγκλίνει αφηγηματικά μια τόσο συμβολική όσο και κυριολεκτική “μετάβαση”: Απ’ τη μία, οι διαπροσωπικές ισορροπίες και το οικογενειακό “δράμα”, με τους ήρωές μας σε ένα τέλμα αθωότητας, απ’ την άλλη, μια ολόκληρη χώρα σε αναταραχή που προετοιμάζεται για τη νέα της περίοδο.

Μια νοσταλγική ιστορία με πανέμορφα πλάνα που μας ταξιδεύουν σε άλλη εποχή, μια ιστορία απλών και καθημερινών ανθρώπων, που κλιμακώνεται αθόρυβα και σταθερά, ώσπου κορυφώνεται τόσο έντεχνα και αριστουργηματικά, που κάνει τα αφτιά μας να βουίζουν και τα μάτια μας να βουρκώνουν.

Δες κι αυτό: Σινεμά: Οι νέες ταινίες της εβδομάδας!