Η τυραννία του «σωστού»

Η συγκεκριμένη συζήτηση είχε ως αφετηρία το θέμα της μητρότητας (ναι, είμαι σε αυτήν την ηλικία!) και το πώς ΠΡΕΠΕΙ κάποια να γεννήσει φυσιολογικά και πώς ΠΡΕΠΕΙ 100% να θηλάσει. Δε θα μπω προφανώς σε λεπτομέρειες, δεν μπορώ κιόλας εκ των πραγμάτων, αλλά απλά θα πω ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που αισθάνονται άσχημα επειδή δεν μπορούν ή στο κάτω κάτω, δεν θέλουν να υπηρετήσουν αυτό το πρέπει.

Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ένα από τα πολλά. Πόσα και πόσα αντίστοιχα δεν μπορεί να βρει κάποιος. Και μην πάτε μακριά, αναλογιστείτε απλά πόσες φορές θέλατε να στείλετε κάποιον στον διάολο επειδή λέει κουταμάρες και δεν το κάνατε γιατί δεν ήταν σωστό, γιατί «έπρεπε» να τον σεβαστείτε. Το σωστό το κάνατε, ναι, αλλά εσείς νευριάσατε και αυτός συνέχισε να θεωρεί ότι είναι ο θεός και ο γνώστης των πραγμάτων.

Κάποια πράγματα είναι κοινώς αποδεκτά ότι είναι σωστά ή ότι είναι σωστότερα από άλλα. ΟΚ. Αλλά δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να τα κάνουν. Επίσης, δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να τα κάνουν. Και στην τελική, αφού δεν μας ενοχλούν, γιατί πρέπει να τους αναγκάσουμε να τα κάνουν;

Επιπλέον, άλλα πράγματα είναι κοινωνικά αποδεκτά και κοινωνικά σωστά, αλλά όχι σωστά γενικότερα. Το ότι έτσι γινόταν πάντα δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσει να γίνεται και τώρα. Το ότι το λέει κάποιος ειδικός (με ή χωρίς εισαγωγικά) δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό και πρέπει να το ακολουθούμε τυφλά. Το ότι επειδή έτσι το έκανε η μάνα μας, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε και εμείς. Ή και το αντίστροφο τώρα που το καλοσκέφτομαι.

Τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Μπορεί να είναι όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις και φυσικά, ο κάθε άνθρωπος να τις βλέπει και διαφορετικά. Είναι δικαίωμα του καθενός να θεωρεί κάτι σωστό ή λάθος αλλά δεν είναι να το καπελώνει σε κάποιον άλλον. Το τι κάνει ο καθένας με το σώμα του, τον χρόνο του, τα θέλω του ή τα λεφτά του, αν δεν σε ακουμπά άμεσα, δεν σε ακουμπά καθόλου. Κρατάς τη γνώμη σου και την κριτική σου για τον εαυτό σου.

Φυσικά μπορείς να προσπαθήσεις να πείσεις. Ναι. Αλλά μέχρι εκεί. Αυτό είναι το όριο που δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε ακόμα. Και μεταξύ μας, εγώ πλέον σταματώ ένα ακόμα βήμα πριν από αυτό το όριο. Δεν θες να ακούσεις; Οκ, πάσο. Δεν θέλω να ακούσω και με πρήζεις; Σε αφήνω να νομίζεις ότι θα σε ακούσω! Και αυτό το τελευταίο είναι δοκιμασμένο και εξαιρετικά αποτελεσματικό!