Τι μας φέρνει το μέλλον;
Την προηγούμενη βδομάδα με σταμάτησαν στον δρόμο από το STAR (χάσατε όσοι δε με είδατε!) και με ρώτησαν για το γνωστό θέμα του Δρομέα και της πιθανής μετακίνησής του στα Σκόπια (ή όπως αλλιώς λέγονται).

Αυθόρμητα λοιπόν είπα στη δημοσιογράφο ότι καλά είναι εκεί που είναι, μας άρεσε και στο Χίλτον αλλά και στην Ομόνοια. Κάνοντας πιο μετά μια συζήτηση συνειδητοποίησα ότι από την Ομόνοια έφυγε το 1994 και εκεί κάπως μου ήρθε βαρύ γιατί το θυμάμαι! Το 1994 ήμουν 10 χρονών και το θυμάμαι κανονικά και με τον νόμο. Το αποκορύφωμα…; Μου λένε οι φοιτητές μου: «κυρία, το 1994 δεν είχαμε γεννηθεί!».

Καλή φάση…!

Τώρα τον Μάιο πατάω τα 35 αισίως. Και δε με νοιάζει να τα πω γιατί ωραία είναι! Γενικά δε θεωρώ ότι σε κάποια ηλικία ήμουν καλύτερα από κάποια άλλη, όλες έχουν τις γλύκες και τις δυσκολίες τους. Ούτε θα έλεγα τώρα κάτι στον εαυτό μου σε άλλη ηλικία (όπως πολύ θέλουν και γράφουν και να σκέφτονται).

Αν κοιτάξω πίσω (όσο πίσω τέλος πάντων) διαπιστώνω ότι ήμουν σε θέση να ζήσω πολύ ωραία πράγματα! Έζησα αρχικά εποχές που δεν είχαμε κρίση! Δε θέλω κουβέντες τώρα περί πλαστής/με δανεικά ευτυχίας, η δική μου οικογένεια δεν είχε τέτοια «προβλήματα». Πέρασα καλά φοιτητικά χρόνια, μπόρεσα να πάω στο εξωτερικό να σπουδάσω με ιδανικές συνθήκες, μαζί με τις κολλητές μου. Μπόρεσα να κάνω το διδακτορικό μου, με άνεση, ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό το θέμα. Μπόρεσα να κάνω διακοπές και μπόρεσα να κάνω ταξίδια. Είχα την υγεία μου και την υποστήριξη να τα κάνω όλα αυτά.

Έζησα και πολλά γεγονότα που αφορούσαν γενικά τον κόσμο. Θυμάμαι την 11η Σεπτεμβρίου καλά, θυμάμαι τους Ολυμπιακούς αγώνες. Προφανώς θυμάμαι την κρίση, τους Αγανακτισμένους. Θυμάμαι τα επεισόδια, τα θύματα της Μαρφίν. Θυμάμαι το δημοψήφισμα και όλα τα άλλα τα όμορφα. Θυμάμαι τρομοκρατικές επιθέσεις, φωτιές, τσουνάμια, σεισμούς και πλημμύρες. Θυμάμαι κόσμο να κλαίει, να γελάει, να γιορτάζει.

Έρχεται όμως προχτές η επίθεση στη Νέα Ζηλανδία. Και λες, τι άλλο έχουμε να δούμε ακόμα; Κάθε τρεις και λίγο κάποιο νέο κακό, που ξεπερνά τα προηγούμενα, που ξεπερνά τη φαντασία, που σε κάνει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Μπορεί να υπάρχουν και καλά πράγματα που γίνονται αλλά δεν τα θυμάσαι. Γιατί τα άσχημα είναι τόσα πολλά και τόσο ισχυρότερα που σβήνουν όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι το χειρότερο.

Και αναρωτιέμαι, για να είμαι ειλικρινής, τι θα έχουν να λένε οι σημερινοί 20άρηδες; Ακόμα χειρότερα, τι θα λέμε (λένε) μετά από 50 χρόνια, τι θα έχει γίνει μέχρι τότε… Η διαδοχή των γεγονότων είναι τόσο γρήγορη, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, που στο μέλλον δε θα είμαστε ικανοί να θυμόμαστε τόσα όσα θυμάμαι εγώ τώρα για το παρελθόν μου. Θα είναι όλα αχταρμάς μέσα στο κεφάλι μας, που δε θα ξεχωρίζουμε τι έγινε, πού και πότε. Και αυτό θα είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα, θα έχουμε χάσει ένα κομμάτι της ιστορίας μας, των γεγονότων που μας επηρέασαν.

Κάτι τέτοιες ώρες είναι που συνειδητοποιείς πόσο σημαντικές είναι οι αναμνήσεις. Να δεις τι έγινε, να θυμηθείς τι λάθη έκανες και τι έκανες σωστά και να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις ένα μέλλον που γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτο.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Παραγωγή

Πλήρης Απασχόληση

11-03-2024

Ασπρόπυργος

Πωλήσεις

Πλήρης Απασχόληση

05-02-2024

Αθήνα

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;