Ποιος πονάει που ο Ντάνος γεμίζει αμφιθέατρα;

Συνεχίζω! Αυτές τις μέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για τον πανικό που έγινε σε μια διάλεξη του Παντείου, με τίτλο «Talent & reality shows: Οικονομικές και κοινωνικές συνιστώσες», που ήταν διάφοροι τηλεαστέρες, με πρώτο τον Ντάνο του Survivor, για να μιλήσουν για την εμπειρία τους. Χαμός λοιπόν για το επίπεδο του πανεπιστημίου, για το τι μαθαίνουν οι φοιτητές μας στα ελληνικά πανεπιστήμια, για το ότι έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια (κοντεύουν και οι μέρες).

Δύο είναι τα σημεία που πρέπει να σχολιαστούν, κατά τη γνώμη μου. Αυτά τα δύο, ανοίγουν άπειρα θέματα που θέλουμε ώρες και ώρες ατελείωτες για να τα αναλύσουμε (προσπάθησα να το κάνω σε ένα ποστ φίλου αλλά ειλικρινά δεν έχει νόημα, είναι ολόκληρες διατριβές). Αλλά ας μείνουμε στα βασικά.

Το θέμα των reality και γενικότερα της pop culture είναι τεράστιος τομέας της επικοινωνίας και της δημοσιογραφίας, σε ολόκληρο τον κόσμο. Η μελέτη αυτού του φαινομένου, εκτός από μελέτη του τηλεοπτικού κοινού και των προτιμήσεών του, έχει και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις καθώς είναι ενδιαφέρον να μελετηθεί και αναλυθεί γιατί προτιμά το κοινό να βλέπει αυτά και όχι κάτι άλλο πιο σοβαρό (εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό για το τι είναι τελικά σοβαρό). Υπάρχει προφανώς η εύκολη απάντηση: η ψυχαγωγία. Αλλά μάλλον έχουμε ανεβάσει τον αμανέ και ψυχαγωγούμαστε μόνο με όπερα και εθνικό θέατρο. Αυτοί που θέλουν απλά να γελάσουν και να μην σκέφτονται τίποτα είναι όντα ενός κατώτερου θεού.

Η επικοινωνία, όσο και αν κάποιοι την προσπερνούν και την υποτιμούν, είναι πίσω από το οτιδήποτε. Και καλό είναι όσοι την «ασκούν» «επαγγελματικά», να έχουν μελετήσει λίγο πριν κράξουν. Αλλά ίσως είναι καλύτερα να τα λένε δημοσίως αυτά…για να γίνεται ξεκάθαρο γιατί, όποιος δηλώνει δημοσιογράφος και επικοινωνιολόγος, πρέπει να το έχει σπουδάσει το αντικείμενο και όχι να έχει τελειώσει οποιαδήποτε άλλη επιστήμη.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι πολλοί πονάνε που γεμίζει ο Ντάνος αμφιθέατρα με την εμπειρία του στο survivor και αυτοί με τις πολυσέλιδες διατριβές τους και τα κομματικά/πολιτικά τους προγράμματα μιλάνε σε ένα ακροατήριο 10 ατόμων. Δεν είναι ντροπή παιδιά να είμαστε βαρετοί επιστήμονες. Δεν είναι έτσι και αλλιώς όλα για όλους. Όσο για τις βαρυσήμαντες πολιτικές εκδηλώσεις που έχουν ως στόχο να αλλάξουν το κράτος, τον κόσμο και να φέρουν παγκόσμια ειρήνη, μάλλον πρέπει όσοι τις κάνουν να αναρωτηθούν γιατί έχει μειωθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στην πολιτική. Μήπως γιατί, τι να πει στους πολίτες άλλο ένα 2ωρο θεωρητικούρας και πολιτικών ιδεών, που αυτοί που τις εκφράζουν τις έχουν ΗΔΗ καταπατήσει; Λέω εγώ τώρα.

Κλείνοντας: Μην κατακρίνετε κάτι που δεν ξέρετε. Όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται. Και το σημαντικότερο; Όλα αλλάζουν: οι αξίες, τα ενδιαφέροντα, η κοινωνία, η επιστήμη. Αν δεν ακολουθήσουμε, απλά θα μείνουμε πίσω, σαν γραφικοί φύλακες του παρελθόντος.