H πιο όμορφη Δευτέρα του κόσμου ήταν χτες που είδαμε και ακούσαμε live τους Madrugada στο Ταε Κβον Ντο

Είναι γνωστό πως το συγκρότημα των Madrugada γενικά και ο Sivert Hoyem ειδικά έχουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Από το 2000, όπου και εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μέχρι σήμερα, η σχέση μας με τους ροκ “αγγέλους” απ’ τη Νορβηγία δεν παλιώνει ποτέ, δεν γερνάει, μονάχα δυναμώνει και ωριμάζει περισσότερο.

20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Industrial Silence, η θρυλική μπάντα των Madrugada επανασυνδέθηκε για μια ευρωπαϊκή περιοδεία που, ναι, θα μείνει στην ιστορία του σύγχρονου ροκ.

Χτες, Δευτέρα απόγευμα, λοιπόν, βρεθήκαμε στο κλειστό γήπεδο Παλαιού Φαλήρου για να τους δούμε και να τους ακούσουμε από κοντά. Έβρεχε από το πρωί και δεν έλεγε να σταματήσει, σαν επίτηδες, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να λείψει κανείς. Και όντως. Είμασταν όλοι εκεί.

Κόσμος όλων των ηλικιών και διαθέσεων ήταν εκεί για να τους δει live στην επιπλέον ημερομηνία που προστέθηκε μετά την Κυριακή, λόγω του αστραπιαίου sold out.

Πολλοί μιλένιαλς ήταν στη συναυλία. Και ανεξάρτητα απ’ το αν οι Madrugada έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στους νεότερους, λόγω Κόκκινου Κύκλου και Δέκατης Εντολής, όπως συχνά-πυκνά λέγεται, το συγκρότημα αυτό έχει κερδίσει την αγάπη μας και την αξίζει όσο τίποτα.

Άλλοι ήξεραν τα τραγούδια απ’ έξω, άλλοι χειροκροτούσαν ασταμάτητα, άλλοι απλά στέκονταν και κοιτούσαν συγκινημένοι προς τη σκηνή, κανείς, όμως, δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τον frontman της μπάντας, τον πιο ερωτεύσιμο καράφλα όλων των εποχών, Sivert Hoyem.

Όσοι ήταν παρόντες στη χτεσινή συναυλία ζούσαν τη στιγμή. Όπως ακριβώς συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει σε μια συναυλία. Πόσο μάλλον στη συναυλία των Madrugada.

Δεν άργησαν να εμφανιστούν στη σκηνή. Εννέα παρά είκοσι ανεβαίνουν και η συναυλία ανοίγει με το Hoyem να τραγουδάει το Vocal (You better run, you better run, You better not wait too loooong), φορώντας το όμορφο μαύρο κουστούμι του.

Xέρια και κινητά πάλλονταν στον αέρα με ρυθμό, όπως είναι λογικό άλλωστε.

Ο ίδιος, σε κάποια φάση, αφηγείται (εν συντομία) τη δημιουργία του συγκροτήματος και, δεν φαίνεται απλώς, είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συγκινημένος όταν αναφέρεται στο πρώτο τους τραγούδι, το Electric, ενώ για το άλμπουμ είπε: “Για μένα, το Industrial Silence δεν είναι παρά 4 αγόρια που παίζουν αυτό το τραγούδι τους ασταμάτητα”.

Η ειλικρινής του συγκίνηση ήταν εμφανής καθ΄όλη τη διάρκεια της συναυλίας, βρισκόταν στο ρομαντικό τόνο της φωνής του, στο τρόπο, με τον οποίο όλα τα μέλη της μπάντας έπαιξαν τα κομμάτια του άλμπουμ.

Ακούσαμε το Honey Bee, το What’s On Your Mind, το Majesty, το This Old House, το υπέρτατα μελαγχολικό και αγαπημένο Strange Colour Blue και πολλά άλλα, κοιτούσαμε το Hoyem, σχεδόν ευλαβικά, και συνειδητοποιήσαμε πως, πέρα από φωνή, έχει μια απίστευτη ενέργεια και σκηνική παρουσία.

Επί τρεις ώρες και, παρότι είχαν συναυλία και την προηγούμενη μέρα, δεν σταμάτησε την υπέροχη μελωδία του, δεν έχασε ούτε στίχο, δεν σταμάτησε να κοιτάει το κοινό στα μάτια, να δίνει το ρυθμό με το ντέφι του, να παίζει κιθάρα, να κάθεται και να ξανά σηκώνεται, να παρασύρεται απ’ το πάθος του για τη μουσική και απ’ τη λατρεία του κοινού. Η φωνή του αντηχούσε σε κάθε γωνία του γηπέδου σαν την πιο γλυκιά μελωδία που έχεις ακούσει ποτέ.

Πώς να μην το λατρεύουμε (και) στην Ελλάδα; 

Πώς να μην ανατριχιάζουμε στο άκουσμα των μελαγχολικών του στίχων, πως να μη θαυμάζουμε τη μοναδική φωνή και την ευγενική του παρουσία, που συγκινείται και μας δίνει συναίσθημα, πατώντας ακόμα και στους πιο κυνικούς στίχους;

Όντως υπάρχει μια μαγική κλωστή, ένας “μίτος” που συνδέει τη χώρα μας με τους Madrugada γενικότερα και με τον Hoyem ειδικότερα.

Αυτή η κλωστή μας οδήγησε χτες στο λαβύρινθο των συναισθημάτων και της σκέψης μας, εκεί που όλα γίνονται “κουβάρι”, εκεί που όλα επιτρέπονται. Ο ίδιος ο Hoyem μας παρότρυνε να φτάσουμε εκεί, αφιερώνοντας σε όλους τους “lovers” της συναυλίας, όπως είπε, το Quite Emotional, μια ρoκ μπαλάντα που σε πετάει από τον ένα συνειρμό στον άλλο και σε κάνει να θες να γυρίσεις κλαίγοντας στην αγκαλιά του ανθρώπου, με τον οποίο ποτέ δε θα είναι όλα ίδια.

Η χτεσινή συναυλία των Madrugada ήταν το πιο υπέροχο και μοναδικό ξεκίνημα εβδομάδας. Ήταν μια Δευτέρα καθόλου ανιαρή, καθόλου εξαναγκασμένη, καθόλου ίδια με τις υπόλοιπες Δευτέρες.

Ήταν μια ατμοσφαιρική Δευτέρα, γεμάτη μουσική, συγκίνηση και συναισθήματα, που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.