«Ψηφίστε με, έχω μεγάλη απόδοση!» της Σωτηρίας Κουμπούλη

Όταν ξεκινάς να ασχοληθείς σοβαρά με την πολιτική, ακόμα και εάν η εν λόγω ενασχόλησή σου αφορά στις δημοτικές εκλογές, ένα από τα πρώτα πράγματα που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι ασχολείσαι και με μαθηματικά (στατιστική και ασφαλώς πιθανότητες). Η εκλογική συμπεριφορά, είτε είναι ενεργή, είτε μεταφράζεται σε «πολιτική απάθεια», είναι ένα μέγεθος ποσοτικοποιημένο από πολιτικούς αναλυτές, επικοινωνιολόγους, «μαρκετίστες» και άλλους επαγγελματίες του ευρύχωρου… χώρου! Έτσι, μαθαίνεις ότι η προσέλευση ψηφοφόρων στο Δήμο σου στις τελευταίες δημοτικές εκλογές άγγιξε το 40%, ότι από το εν λόγω ποσοστό η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία αφορά σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, ότι ένα skate-park στο Μαρούσι δε θα συγκινήσει κανέναν ψηφοφόρο, ότι πρέπει να υιοθετήσεις τουλάχιστον ένα αδέσποτο σκυλάκι και μέρα – παρά μέρα να φωτογραφίζεστε αγκαλιά, αφού έως τις 26 Μαΐου δεν προλαβαίνεις να γίνεις μάνα και να έχεις αντίστοιχο υλικό με πατουσάκια και χεράκια μωρού για το facebook.

Το προσωπικό μου στοίχημα, λοιπόν, για αυτές τις εκλογές έγινε σύντομα το να πείσω τουλάχιστον έναν από τους απολιτίκ φίλους μου (και είναι πολλοί αυτοί) να πάνε στην κάλπη! Ναι στην κάλπη το πρωί της 26ης Μαΐου, έργο ομολογουμένως δύσκολο, δεδομένου ότι το να είναι κανείς «αδιάφθορος» στις μέρες μας ταυτίστηκε με το να είναι «πολιτικά αδιάφορος»! Προφανώς όχι άδικα! Οι νεότεροι των ψηφοφόρων έχουν αηδιάσει από την συνειδητότητα της ανυπαρξίας ενός Κράτους Δικαίου, ενός Κράτους αρωγού στα καθημερινά τους προβλήματα και ταυτίζουν την αποχή τους από τις κάλπες με την προσπάθεια αποστασιοποίησης τους από «συσπειρώσεις συμφερόντων» που οι ασχολούμενοι (επαγγελματίες) με την πολιτική επιδιώκουν.

Όταν η νεολαία ενός τόπου, η οποία έχει τη δύναμη και τα προσόντα να επέμβει δυναμικά στην εξέλιξη της κοινωνίας, απέχει ακόμα και από το να ασκήσει το «δικαίωμα του ψηφίζειν» (πόσο μάλλον του «ψηφίζεσθαι»), δεν μπορεί παρά να είμαστε αντιμέτωποι με ένα κοινωνικό «νόσημα». Ένα κοινωνικό νόσημα, το οποίο δεν έχει κανέναν λόγο να θεραπευτεί από τον οποιονδήποτε. Πολύ καλά καταλάβατε!

Είναι προφανώς πιο εύκολο είναι να ελέγχεις, να καθοδηγείς και να ικανοποιείς τις ανάγκες ενός μικρότερου κοινού ψηφοφόρων και δη ψηφοφόρων που βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους και οι οποίοι … τι να περιμένουν πια να αλλάξει; Μήπως άλλαξε ποτέ;

Και αυτή τη χρονική στιγμή, «ως δυνατός κεραυνός εν αιθρία» εμφανίστηκαν οι σελίδες πολιτικών στοιχημάτων! Αρχικά, με τρόμο αντιλήφθηκα ότι ο Συνδυασμός «ΜΑΡΟΥΣΙ-ΚΑΘΑΡΗ ΓΡΑΜΜΗ» με τον οποίο είμαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος έχει απόδοση 35…! Απόδοση 35 σημαίνει ότι οι πιθανότητες που δίνουν οι bookmakers στον κ. Πάνο Βραχνό να είναι ο επόμενος Δήμαρχος Αμαρουσίου είναι 2%. Απόδοση 35, βέβαια, σημαίνει ότι εάν ποντάρω σήμερα 100 ευρώ στον κ. Πάνο Βραχνό να είναι ο νικητής των εκλογών στο Δήμο Αμαρουσίου, στις 27 Μαΐου θα «πάω ταμείο» για 3.500 ευρώ. Έτσι, ο τρόμος μετατράπηκε σε μία ανείπωτη χαρά και ένα τεράστιο χαμόγελο: «Ψηφίστε με, έχω μεγάλη απόδοση» λοιπόν!!

O tempora o mores!! Γράφω άραγε για μία περαιτέρω εκφύλιση του πολιτικού συστήματος; Για μία βαθύτερη κρίση των αξιών του; Για μια «απάτη» του στοιχηματικού πολιτικού τζόγου (γιατί μόλις πήγα και εγώ να ποντάρω λίγα ευρουλάκια η απόδοση από 35 έπεσε στο 25…); Αν ναι, ποιος κρύβεται από πίσω;

Το άρθρο αυτό δεν στοχεύει στο να «κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο» στους bookmakers που θεωρούν τον κ. Πάνο Βραχνό outsider της εκλογικής αναμέτρησης. Το εν λόγω άρθρο «σφίγγει το χέρι στους «bookmakers», γιατί το να «παίξει» κάποιος ένα πολιτικό στοίχημα, συνεπάγεται ότι έχει μελετήσει εις βάθος το πρόγραμμα έκαστου Συνδυασμού της περιοχής που ποντάρει, έχει μελετήσει τα βιογραφικά και τη δυναμική των προσώπων που τον απαρτίζουν, την επικοινωνιακή πολιτική του και τους αντιπάλους του. Κυρίως όμως συνεπάγεται την ενεργητική συμμετοχή του «παίκτη» στη διαδικασία των εκλογών, καθώς για να «πάει ταμείο», θα πρέπει πρώτα να «πάει κάλπη» και ιδανικά θα πρέπει να πείσει όσον το δυνατόν περισσότερους φίλους και γνωστούς του να «πάνε κάλπη» και αυτοί.

Το «Ψηφίστε με, έχω μεγάλη απόδοση» ίσως να είναι η αρχή μιας πολιτικής επιχειρηματολογίας, η αρχή της ίασης μιας κοινωνικής παθογένειας… η έρευνα τι συμβαίνει με τα πολιτικά στοιχήματα και ποιοι κρύβονται πίσω τους …