Αλήθεια, πώς μερικοί άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν το οτιδήποτε;

Όσο περνάνε τα χρόνια και γνωρίζω περισσότερα άτομα και συμμετέχω σε περισσότερα πράγματα, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι: Πώς μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν, να ολοκληρώσουν πράγματα;

Είτε στη δουλειά τους είτε στα χόμπι τους είτε στις παρέες τους, αναρωτιέμαι πώς μπορούν και συνεννοούνται, πώς μπορούν και ολοκληρώνουν το οτιδήποτε και πώς γλιτώνουν τη δολοφονία (να τους σκοτώσει κάποιος εννοώ…).

Δε λέω προφανώς να πιάσουμε τα άκρα. Αλλά πιάστε τον μέσο άνθρωπο, τον μέσο συνεργάτη σας. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε συναντήσει ποτέ αυτή τη «φυλή» που σας περιγράφω. Τι χαρακτηριστικά έχει; Εύκολο! Δεν οργανώνονται ποτέ, όλα τα κάνουν τελευταία στιγμή, δεν ενημερώνουν, δε σέβονται τις προθεσμίες, τα αφήνουν (αφού τα έχουν κάνει φυσικά) όλα “μπουρδέλο”. Και στο τέλος, το κορυφαίο όλων είναι ότι δεν παίρνουν ευθύνη για τίποτα.

Το να είσαι control freak δεν είναι καλό. Για κανέναν. Ούτε για τους άλλους, αλλά ούτε και για σένα. Από αυτό το άκρο, όμως, μέχρι το άλλο, υπάρχει και μια μέση λύση, που βοηθά όλους τους εμπλεκόμενους να μείνουν ψύχραιμοι, αλλά και αποδοτικοί.

Αυτό που με αφήνει πάντως έκπληκτη, είναι το ότι αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Από προσωπική εμπειρία σημειώνω ότι έχουν κάποιον κακόμοιρο να τρέχει πίσω τους και να τους θυμίζει – ή ακόμα χειρότερα – να κάνει όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνουν εκείνοι. Το αποτέλεσμα αυτού είναι φυσικά άλλοι να παίρνουν τα εύσημα. Πώς μπορούν και επιζούν; Πώς παίρνουν πτυχία, μεταπτυχιακά; Πώς κάνουν οικογένειες και τις κρατούν; Να είναι τόσο κρυφά ταλέντα και να τους αδικούμε; Μακάρι! Ειλικρινά μακάρι, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πώς υπάρχουν τόσοι άχρηστοι άνθρωποι που απλά φυτοζωούν εις βάρος κάποιων άλλων, που λέγονται φίλοι, υπάλληλοι, συνεργάτες, σύντροφοι, οικογένεια. Είναι απλά τρελό.

Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι φταίμε εμείς, οι υπόλοιποι, που κάνουμε τις χάρες, που τους καλύπτουμε και που τους βοηθάμε. Ναι, στόχος είναι να κάνουμε τη δουλειά μας, ισχύει, αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να ξεμπροστιαστούν; Δεν πρέπει να κατανοήσουν κι οι ίδιοι, αλλά και οι άλλοι γύρω τους, ότι, ΟΧΙ, δεν έχουν τις ικανότητες που λένε ότι έχουν. Απλά τις έχουν “ρουφήξει” όπως-όπως από τους γύρω τους, αλλά, αν τους βγάλεις απ’ αυτό το πλαίσιο, δε θα μπορούν να αποδώσουν σε τίποτα, καθώς δε θα έχουν τα στηρίγματά τους.

Μπορεί η άτιμη η κοινωνία, άλλους να τους ανεβάζει και άλλους να τους ρίχνει στα ξένα χέρια, αλλά ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Και κάποια στιγμή αυτός ο χρόνος θα τελειώσει και θα μπορέσει να αποκαλυφθεί ποιος τελικά κάνει αυτά που πρέπει και ποιος όχι.

Δε λέμε προφανώς να μη γίνονται υποχωρήσεις και να μη βοηθάμε. Δε γίνεται αυτό, δεν είναι (κοινωνικά) σωστό. Αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Και τώρα που το γράφω, νομίζω ότι αυτό μας λείπει πλέον από τη ζωή μας, από τα χρόνια μας: Το όριο. Όλο ναι ή όλο όχι, όλο χάιδεμα ή όλο κράξιμο, όλα εμείς ή τίποτα εμείς. Ας βάλουμε τα όριά μας, πριν βάλουμε κανένα ζουρλομανδύα.