Η φύση που μας εκδικείται

Είναι Κυριακή πρωί, 21 Ιουλίου και ακούω στην τηλεόραση ότι μέσα στην εβδομάδα, στις 23, κλείνει ένας χρόνος από το Μάτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις ημέρες, εκείνο το συναίσθημα του ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως, απλά περιμένεις να δεις πού θα σταματήσει αυτό το πράγμα και πόσους θα πάρει τελικά μαζί του.

Πριν από αυτό ήταν η Μάνδρα. Πριν από λίγες εβδομάδες ήταν η Χαλκιδική. Πριν από 2-3 μέρες ήταν ο σεισμός. Χτες το βράδυ, εδώ στον Κιθαιρώνα, ήμασταν σε επιφυλακή, γιατί είχαμε/έχουμε φωτιά σε μια χαράδρα και φοβόμασταν/φοβόμαστε μήπως ξεφύγει και κάψει όλο το σύμπαν, γιατί πραγματικά δε θα μπορεί να σβηστεί.

Και τελικά, αυτό που κάνεις είναι να αναρωτιέσαι…Ήρθε τελικά αυτή η ώρα που έλεγαν όλες οι ταινίες φαντασίας ότι θα τελειώσει ο κόσμος κάπως έτσι και οι άνθρωποι που έκαναν τον πλανήτη, όπως τον έκαναν, θα βασανιστούν για τιμωρία;

Από εδώ και πέρα, το κυριότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να προβλεφθεί 100% και κάποια πράγματα δεν μπορούν καθόλου. Το μόνο που ίσως έχει κάποιο αποτέλεσμα είναι να είμαστε έτοιμοι για όλα, να προετοιμαζόμαστε, να εκπαιδευόμαστε και μετά να διατηρούμε όσο είναι δυνατόν τη ψυχραιμία μας. Και πιστέψτε με, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.

Απλά, για να πω την “αμαρτία” μου, μου λείπουν εκείνα τα παλαιότερα χρόνια που ήμασταν τόσο πιο χαλαροί. Δεν είχαμε τόσο μεγάλο άγχος για φωτιές και πλημμύρες. Δεν άλλαζε ο καιρός κάθε 10 λεπτά, είχαμε εποχές και ξέραμε ότι το καλοκαίρι θα είναι καλοκαίρι. Καθόμασταν στον ήλιο έναν αιώνα και δεν παθαίναμε απολύτως τίποτα. Σε αυτά τα τελευταία 10-15 χρόνια, η αλλαγή της φύσης και της καθημερινότητάς μας είναι απίστευτα μεγάλη.

Το πόσο μεγάλο είναι το φταίξιμο των ανθρώπων νομίζω δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Έχετε όμως αναρωτηθεί τι θα γίνει τελικά; Πώς όλο αυτό μπορεί να ανατραπεί, κάτι να σωθεί; Είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι αν θα γίνουμε σαν αυτές τις dystopian ταινίες που ζουν όλοι σε ειδικά φτιαγμένα υπόγεια, με ειδικό αέρα, και τρώνε ειδικό φαΐ, γιατί δεν υπάρχει πλέον φυσικός κόσμος που δεν είναι επικίνδυνος.

Σας φαίνεται τρελό, ε; Προφανώς, σε αυτό το εύρος ίσως και να είναι τρελό. Αλλά μη μου πείτε ότι δε σας φάνηκε εξίσου τρελό το ότι στη Χαλκιδική, σε ένα 10λεπτο, ο αέρας τους πήρε όλους και τους σήκωσε, χωρίς καμία υπερβολή. Άρα μάλλον το «τρελό» είναι το νέο κανονικό. Και εμείς, όπως τα κάναμε, θα πρέπει να τα “λουστούμε” από τη μία και από την άλλη να προσπαθήσουμε να σώσουμε ό,τι μπορέσουμε, έστω και τελευταία στιγμή.