Ο θυμός που δείχνει ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί

Δε ξέρω αν τυχαίνει και σε εσάς μερικές φορές, αλλά εμένα όσο περνάνε τα χρόνια μου συμβαίνει όλο και περισσότερο.

Βλέπω τις ειδήσεις, τις διαβάζω και θυμώνω. Θυμώνω σε σημείο να ανησυχώ ότι ο θυμός αυτός με “τυφλώνει” και δεν ξέρω και εγώ τι θα κάνω αν βρεθώ σε μια τέτοια περίπτωση. Από την άλλη, όμως, το ότι θυμώνω μου δίνει μια ελπίδα ότι είμαι ακόμα ζωντανή και νοιάζομαι για το τι γίνεται στον κόσμο και τους συνανθρώπους μου.

Δε ξέρω αν είναι το διαδίκτυο και η κάθε μικρή μικρή (κακή) είδηση που γίνεται με τη μία γνωστή. Δε ξέρω αν είναι ο κόσμος που πάει από το κακό στο χειρότερο. Δε ξέρω αν είναι οι άνθρωποι που δεν πάνε καθόλου καλά πλέον. Αλλά πραγματικά οι ειδήσεις που ακούμε, μας κάνουν να απορούμε για το πού πάμε τελικά. Και κάθε λογικός άνθρωπος, που έχει ένα γραμμάριο μυαλό ακόμα στο κεφάλι του, δεν μπορεί παρά να ανησυχεί και να αναρωτιέται πού στο καλό θα φτάσει αυτή η κατάσταση.

Τελευταίο κρούσμα μεγάλου «θυμού» από μέρους μου είναι αυτό που συνέβη στη βιολόγο στην Κρήτη. Πέρα από το ότι ο κάθε ένας και η κάθε μία θα μπορούσε να είναι στη θέση της (και εγώ έχω πάει σε συνέδρια μόνη μου και βγαίνω να κάνω βόλτα στις περιοχές), ο θυμός που νιώθω για τον τύπο που το έκανε και πώς το περιγράφει είναι κάτι που θα μπορούσε, υπό κανονικές συνθήκες, να με τρομάζει ότι μπορεί και εγώ να κάνω κάτι «κακό» αν τον είχα μπροστά μου. Και αυτό που με εξοργίζει είναι ότι όλα τα ρίχνουμε στα ψυχολογικά προβλήματα και στις «δυσκολίες». Αδιαφορώ πλήρως. Απλά ανώμαλος είναι και τρελός.

Και όχι μόνο αυτό. Και οι άνθρωποι που κακομεταχειρίζονται τα ζώα. Και όσοι χτυπούν και σκοτώνουν. Όσοι καταστρέφουν. Τα παραδείγματα δυστυχώς είναι ατελείωτα και για όλα υπάρχει μια «εξήγηση» που παραπέμπει σε κάποιο ελαφρυντικό. Και εκεί είναι που εξοργίζομαι ακόμα παραπάνω.

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν όλος αυτός ο θυμός που έχω, που δημιουργείται απέναντι σε τέτοιες ειδήσεις είναι φυσιολογικός. Αυτός ο θυμός που έχω ακούσει ότι “τυφλώνει”, που μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις καμιά τρελά, να σε βάλει σε μπελάδες. Μήπως έτσι ξεκίνησαν και εκείνοι και μετά τους έστριψε η βίδα;

Αναρωτιέμαι επίσης, συνεχώς, πού σκατά είναι ο πάτος αυτού του βαρελιού και πόσο πιο κάτω μπορούμε να φτάσουμε. Γιατί κάθε φορά που κάτι ακούμε, λέμε τι άλλο θα ακούσουμε σε αυτή τη ζωή; Μέχρι το επόμενο χειρότερο φυσικά.

Τελικά, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουμε ίσως να είναι αυτός ο θυμός που μας ξυπνάει. Αυτός ο θυμός που μας κάνει να θέλουμε να φτιάξουμε την κατάσταση. Που μας κάνει να προσέχουμε τι γίνεται γύρω μας, να είμαστε υποψιασμένοι από μια παλιά κακή εμπειρία. Που μας κάνει να επεμβαίνουμε και να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα που περνούν από το χέρι μας.

Αν πάψει να υπάρχει αυτός ο θυμός, κλάφτα Χαράλαμπε. Με μέτρο πάντα όμως, έτσι…;