Τα πεφταστέρια που δεν είναι αστέρια
Πόσα πεφταστέρια είδες αυτό το καλοκαίρι;

Αν είσαι από εκείνους/εκείνες που έχουν χάσει το μέτρημα των πεφταστεριών που έχουν αντικρίσει στη διάρκεια της σύντομης ή μακράς πορείας τους στη ζωή, τότε αρχικά συγχαρητήρια, γιατί το να ξαπλώνεις στην παραλία (ή οπουδήποτε αλλού) και να στρέφεις τα μάτια σου στον ξάστερο ουρανό, είναι μια από τις πιο όμορφες και χαλαρωτικές στιγμές του καλοκαιριού και όχι μόνο του καλοκαιριού.

Αν, από την άλλη, είσαι από εκείνους/εκείνες που έχουν “καταλάθως” δει χιλιάδες πεφταστέρια, έτσι απλά και τυχαία να πέφτουν από το ουρανό απευθείας μπροστά στα μάτια τους, την ώρα που οδηγούν ή την ώρα που απολαμβάνουν ένα κοκτέιλ σε κοσμικό Κυκλαδίτικο μπιτσόμπαρο, για παράδειγμα, τότε πρώτον είσαι πολύ τυχερός/τυχερή και δεύτερον να ξέρεις ότι σε φθονώ και ταυτόχρονα σε θαυμάζω για την τύχη σου και εξηγούμαι αμέσως:

Αν είδες πολλά πεφταστέρια μεταξύ 9 και 14 Ιουλίου, θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι τόσο θέμα τύχης, αλλά αποτέλεσμα δεδομένης συγκυρίας, αφού στο μεσοδιάστημα αυτών των ημερομηνιών, ο ρυθμός των μετεώρων φθάνει τα 60 και πλέον ανά ώρα.

Γιατί σε φθονώ όμως;

Καλά, προφανώς και δε σε φθονώ, πρώτον γιατί δε σε ξέρω, δεύτερον γιατί και να σε ήξερα, αποκλείεται να σε φθονούσα – ο φθόνος δεν ανήκει στα συναισθήματα που με διακατέχουν – και άρα καταλήγουμε στο ότι ο υποτιθέμενος φθόνος μου για σένα που έχεις δει άπειρα πεφταστέρια, είναι ένα σχήμα λόγου που χρησιμοποίησα απλά και μόνο για να μοιραστώ μαζί σου το εξής:

Είμαι 24 χρονών και φέτος, καλοκαίρι 2019 (Ο μοντιέ), είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου πεφταστέρι. Better late than never. Είναι περίεργο, γιατί δεν είναι να πεις ότι δεν κοιτάω ποτέ τον ουρανό τα καλοκαίρια ή ότι δεν είμαι αρκετά παρατηρητική ή τόσο τυχερή, ώστε το ακριβές δευτερόλεπτο που μια λάμψη γίνεται ορατή, το βλέμμα μου να πέσει εντελώς τυχαία πάνω της.

Από την άλλη, βέβαια, εδώ και έξι χρόνια ζω και υπάρχω στην Αθήνα, πράγμα που όλοι ξέρουμε ότι σημαίνει παντελής απουσία ξαστεριάς και άρα δύσκολο να αγναντεύσεις το τοπίο, εκτός κι αν ανέβεις σε ταράτσα. Συνήθως όταν πηγαίνουμε σε νησιά, συνειδητοποιούμε, με μεγάλη λύπη ή σχετική αδιαφορία, ότι όντως στις μεγαλουπόλεις οι άνθρωποι δε βλέπουν καθαρό ουρανό. Λόγω ψηλών πολυκατοικιών, λόγω νέφους και καυσαερίου; Anyway.

Το θέμα είναι ότι είμαι 24 και είδα το πρώτο πεφταστέρι φέτος. Καταλαβαίνεις φαντάζομαι τι bullying και adult pressure έχω δεχθεί τα τελευταία χρόνια και λογικό κάπου κάπου, οπότε κάνω τουμπεκί ψιλοκομμένο.

“Αχ, μόλις είδα ένα πεφταστέρι”, “Ουάου, είδες αυτό το αστέρι που μόλις έπεσε;”, “Τι εννοείς δεν έχεις δει πεφταστέρι;”.

Ναι, ρε. ΔΕΝ είχα δει πεφταστέρι μέχρι πρόσφατα, τι να πω, (και κατάγομαι κι από νησί, ντροπή μου). Μου αξίζει δημόσια διαπόμπευση στην πλατεία του χωριού, με κρεμασμένη πινακίδα στο στέρνο μου που να γράφει “Από αυτό το καλοκαίρι και στο εξής, δεσμεύομαι να κοιτάζω τον ουρανό τουλάχιστον επί δύο ώρες κάθε βράδυ μέχρι να δω τουλάχιστον πέντε πεφταστέρια, αλλιώς δέστε μου μια πέτρα στον αστράγαλο και ρίξτε με στη θάλασσα.”

Και αφού είδα, λοιπόν, το πρώτο πεφταστέρι στη σύντομη ζωή μου, όπως είναι λογικό, αναρωτήθηκα, τι είναι και τι σημαίνει το φαινόμενο της “βροχής” αστεριών.

Τι είναι τα πεφταστέρια το λοιπόν:

Εκεί που είσαι και κάνεις οφθαλμόλουτρο στο ξάστερο νυχτερινό τοπίο, διαλογιζόμενος τη ματαιότητα της ατομικής σου ύπαρξης και των υπόλοιπων υπάρξεων μπροστά στην ασύλληπτη απεραντοσύνη του σύμπαντος και την κουκκιδένια συμβολή μας σ’ αυτό, “σκάει” μπροστά στα μάτια σου μια ακανόνιστη, αστραπιαία λάμψη που διασχίζει τον ουρανό και φαίνεται λες και “πέφτει” στη θάλασσα.

Θα αναρωτήθηκες, γιατί μόνο μια λάμψη και όχι περισσότερες. Θα αναρωτήθηκες τι είναι αυτό που είδες και σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίστηκε, αν όντως το είδες ή το έπλασε η φαντασία σου, ποιο αστέρι έπεσε, γιατί έπεσε και γιατί όλα τα υπόλοιπα παρέμειναν ακίνητα στον ουρανό;

Έλα που δεν ήταν αστέρι το υπέροχο φαινόμενο, στο οποίο μόλις έγινες μάρτυρας και κοινωνός. Δεν ήταν παρά ένα μικρό κομμάτι σκόνης ή κάποιο είδος μικρής πέτρας, το οποίο μετά από χρόνια ταξιδιού του στο διάστημα, τραβήχτηκε από τη γη, εισήλθε απροειδοποίητα στην ατμόσφαιρά της με τεράστια ταχύτητα και τελικά κάηκε, λόγω ατμοσφαιρικής συμπίεσης μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Η λάμψη που ονομάζουμε “πεφταστέρι” είναι ένας μετεωρίτης ή -καλύτερα- ένα απομεινάρι μετεωρίτη, μια μάζα πέτρας, η οποία διασχίζει με γρήγορη ταχύτητα τη στρατόσφαιρα, φλέγεται μπροστά στα μάτια μας και παίρνει τη μορφή λάμψης που το ένα δευτερόλεπτο αντικρίζεις και το αμέσως επόμενο έχει ήδη γίνει ένα με την ατμόσφαιρα.

Η βροχή των πεφταστεριών ή “Περσείδων”, όπως είθισται επίσης να αποκαλούνται, ξεκινά συνήθως στα μέσα κάθε Ιουλίου και φτάνει στο απόγειό της ανάμεσα στις ημερομηνίες 9 και 14 Αυγούστου, με τον ρυθμό των μετεώρων να φθάνει μέχρι και τα 60 ανά ώρα. Η ονομασία “Περσείδες” προκύπτει από το ακτινοβόλο σημείο των μετεωριτών αυτών, το οποίο προβάλλεται στον αστερισμό Περσέα και φαίνεται σαν να έρχονται από την κατεύθυνση αυτή.

Εξαιτίας της τροχιάς του κομήτη, από την οποία εξαρτάται η θέση του ακτινοβόλου σημείου, οι “Περσείδες” παρατηρούνται κυρίως να διασχίζουν το Βόρειο Ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας.

Οι λεγόμενες Περσείδες καταγράφηκαν για πρώτη φορά από Κινέζους αστρονόμους το 36 μ.Χ. και αποτελούν απομεινάρια σκόνης που άφησε πίσω του η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη Σουίφτ-Τάτλ (109P/Swift-Tuttle), η οποία διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης. Ο εν λόγω κομήτης λέγεται πως ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (εξ’ ου και η ονομασία του) και διαθέτει έναν πελώριο πυρήνα με διάμετρο τουλάχιστον 26 χιλιόμετρα, ο οποίος αποτελεί το μεγαλύτερο ουράνιο σώμα που περνά από τη γη σε τακτά χρονικά διαστήματα, ενώ, προκειμένου να πραγματοποιήσει μια πλήρη περιφορά γύρω από την Ήλιο, χρειάζεται να περάσουν σχεδόν 130 χρόνια.

Αν θες να δεις βροχή πεφταστεριών, λοιπόν, εξοπλίσου με υπομονή, επίτρεψε στον εαυτό σου να χαλαρώσει κάτω από τη θέα του νυχτερινού τοπίου, άσε για λίγο το κινητό σου στην άκρη και, αν ασπάζεσαι τη γνωστή λαϊκή δεισιδαιμονία, γιατί όχι, κάνε και μια ευχή αφού δεις τη λάμψη να σκάει μπροστά στα μάτια σου.

Το σίγουρο είναι ότι αν δεις αστέρι να πέφτει, δε θα είναι αστέρι και δεν έχει τόση σημασία, γιατί, όπως και να ‘χει, ίσως νιώσεις, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, μια περίεργη ευγνωμοσύνη για την ικανότητά σου να “προλαβαίνεις” ένα φαινόμενο που μπορεί να ξεκίνησε χρόνια πριν, κι όμως μοιάζει λες και στήθηκε από το σύμπαν ειδικά για σένα σε μια θεαματικά ειδυλλιακή παράσταση που θυμίζει απατηλό όνειρο καλοκαιριού.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Marketing

Πλήρης Απασχόληση

19-12-2023

Βούλα

Παραγωγή

Πλήρης Απασχόληση

09-01-2024

Κηφισιά

⚽🏀 LIVE SCORES
19 Μαρ. 2024
ΕΦΕΣ
19:30
-
ΟΣΦΠ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

 1 
 0