Αξίζεις ή απλά είσαι τυχερός;

Δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, δε χωράω κιόλας, αλλά τέλος πάντων, θα τα πω έξω από τα δόντια! Πάρα πολλές φορές στην καθημερινότητά μου, αλλά και στην “επαγγελματική” μου πορεία αναρωτιέμαι, πώς κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να αρθρώσουν ούτε μια σωστή πρόταση συντακτικά, που δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας ούτε το πιο απλό πράγμα.

Είναι κάτι που με απασχολεί πολλές φορές, το έχω σκεφτεί και ξανασκεφτεί. Έρχονται και διάφορα παραδείγματα κατά καιρούς, βλέπε κρούσμα με NASA, βλέπε ΤΣΕΟ, βλέπε κάτι αποτελέσματα από ερευνητικά προγράμματα, βλέπε κάτι “ειδικούς” που βγαίνουν δεξιά και αριστερά και λέω θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε.

Δε θέλω να μπω στο τρυπάκι του ότι δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα γιατί το οτιδήποτε είναι θέμα τύχης. Δεν είναι ούτε σωστό (κυρίως), αλλά δεν είναι και υγιές. Αλλά ρε παιδιά, ρε ΠΑΙΔΙΑ, δεν μπορώ να μην εκνευριστώ με όλες αυτές τις μαλακίες που βλέπω και ακούω γύρω τριγύρω.

Η “συνταγή” της επιτυχίας είναι σίγουρα ένας συνδυασμός τύχης και αξίας. Πόσοι και πόσοι εξαιρετικά αξιόλογοι άνθρωποι, επαγγελματίες, επιστήμονες δε φάνηκαν ποτέ ή δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ γιατί δεν ήταν στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Τόσα και τόσα ραπανάκια, για κάποιο λόγο έγιναν διάσημα για μια απειροελάχιστη επιτυχία που μπορεί να μην ήταν καν δικό τους θέμα.

Αν ήμουν μοιρολάτρισσα, θα έλεγα ότι έτσι το ήθελε το σύμπαν, ο Θεός και ο Αλλάχ. Δεν είμαι όμως και εκνευρίζομαι με μαϊντανούς που φυτρώνουν δεξιά και αριστερά, που είναι κοινό μυστικό ότι είναι μαϊντανοί. Ακόμα κι οι ίδιοι το ξέρουν, αλλά συνεχίζουν ακόμα και να κλέβουν ιδέες για να διατηρήσουν τη θέση τους. Γιατί αυτό κάνουν.

Ξέρετε, δε με ενοχλεί να γίνει κάποιος “διάσημος” από τύχη, αν όμως το αξίζει. Όχι, αυτό δεν με ενοχλεί, αν είναι καλός, τότε χαλάλι του. Το να μένει, όμως, στη θέση που είναι μόνο από τύχη ή από άλλους εξωτερικούς παράγοντες με ενοχλεί. Ή επειδή φοβόμαστε να τον “κατεβάσουμε”. Ή θεσμικά να μην μπορεί να πάει πουθενά. Και μη μου πείτε ότι δε συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει και μάλιστα πολύ συχνά.

Εσείς έχετε τέτοιους ανθρώπους γύρω σας;

Προσωπικά προσπαθώ να έχω ανοιχτό μυαλό, να μην είμαι “σκληροπυρηνική” και να αφήνω ένα περιθώριο σε ανθρώπους πριν σχηματίσω άποψη γι’ αυτούς. Αλλά εντάξει, θέλω να αγιάσω και δε με αφήνουν, ψέματα δε θα πω.

Χωρίς να θέλω να φαίνομαι εκδικητική, νομίζω ότι πρέπει να τους ξεσκεπάζουμε αυτούς τους ανθρώπους. Όχι επιθετικά, δεν είναι λύση αυτή. Απλά να λέμε τα γεγονότα όπως πρέπει και όπως είναι. Στην τελική, πρέπει να παίρνουν τα εύσημα όσοι τα αξίζουν και μόνο, και δεν πρέπει ούτε καν να τα δανείζουν.

Και όπως έχω πει πολλές πολλές φορές, δεν είναι ντροπή να μην είμαστε καλοί σε όλα τα πράγματα που κάνουμε. Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος από εμάς και καλά θα κάνουμε να το χωνέψουμε. Δεν είναι άλλωστε λόγος να τα βάψουμε και μαύρα!