Διαφορετικές κουλτούρες ή απλά διαφορετικοί άνθρωποι;

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι οι Έλληνες είμαστε αυτό και εκείνο, ενώ οι ξένοι είναι τα αντίθετα. Πολλά μας ενοχλούν στην Ελλάδα και μας αρέσουν στο εξωτερικό. Μπορεί και το αντίστροφο, ανάλογα την περίπτωση. Ένα, όμως, συμβάν στη Βιέννη με έκανε να ξανασκεφτώ κάποια πράγματα που είχα σίγουρα στο μυαλό μου.

Είμαστε στο αεροδρόμιο της Βιέννης και περιμένουμε να μπούμε στο αεροπλάνο για Αθήνα. Αρκετοί Έλληνες στην πτήση – λογικό άλλωστε. Περιμένουμε υπομονετικά εκεί στην πόρτα του αεροπλάνου, νέοι και γέροι, και ξαφνικά βλέπω ένα αυστριακό τσουτσεκάκι κάπου στα 18 να ΚΑΝΕΙ ότι κοιτάει κάτι στο παράθυρο και να πηγαίνει μπροστά στη σειρά. Εγώ, ως Ελληνίδα και συνηθισμένη να προσπαθούν να πάρουν τη θέση μου στις ουρές, το πιάνω. Και πιάνω επίσης, να κάνει σήμα στον φίλο του να το ακολουθήσει στο “κόψιμο δρόμου”, κάτι που ευτυχώς δε γίνεται, γιατί αλλιώς θα είχα “εκραγεί”.

Αυτό, όμως, με έβαλε σε σκέψεις, όπως είπα, και έκατσα και θυμήθηκα κι άλλα πράγματα που έχω δει άλλες σε χώρες. Τα σκουπίδια, τις φωνές, το αλκοόλ, το πόσο τρώμε όταν υπάρχει δωρεάν φαγητό, το πώς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας, το πώς συμπεριφερόμαστε στο μετρό ή στο αεροπλάνο. Όλα αυτά τα καθημερινά, για τα οποία έχουμε την άμεση αντίδραση του να λέμε ότι οι Έλληνες το κάνουν καλύτερα ή χειρότερα. Μήπως, όμως, τελικά το έχουμε πάρει εντελώς λάθος το πράγμα;

Όπως δεν είναι όλοι οι Έλληνες σωστοί ή λάθος, έτσι δεν είναι όλοι οι ξένοι σωστοί ή λάθος. Οι παράγοντες είναι πολλοί που επηρεάζουν, αλλά μήπως τελικά δεν είναι η κουλτούρα ο καταλυτικός παράγοντας; Αν ήταν έτσι όπως τα λέγαμε, όλοι θα ήμασταν μια “κοψιά”, μια συμπεριφορά, καλή ή κακή. Σίγουρα το περιβάλλον παίζει τον ρόλο του, και είναι και μεγάλος, αλλά μήπως αυτό που μας κάνει να πάρουμε τη δεξιά ή αριστερή στροφή είναι ο ίδιος μας ο χαρακτήρας;

Από εμάς στην τελική δεν εξαρτάται αν θα ακούσουμε τις κοινωνικές νόρμες ή αν θα τις καταργήσουμε και θα φτιάξουμε δικές μας, έστω και για τον μικρόκοσμο στον οποίον ζούμε;

Ίσως κιόλας είναι άδικο τελικά να στιγματίζουμε ολόκληρους λαούς για τις πράξεις κάποιων. Αυτό είναι κάτι που πάντα λέμε για “μεγάλα” γεγονότα, όπως για παράδειγμα η τρομοκρατία, αλλά θα έπρεπε να το σκεφτούμε με την ίδια λογική και για πιο καθημερινά πράγματα που είναι και αυτά που αντιμετωπίζουμε πιο συχνά και, τελικά, μας ενοχλούν και πολύ περισσότερο αν το δούμε αθροιστικά.

Ακούγεται ανούσιο αυτό που λέω; Αυτή η αναθεώρηση απόψεων για ένα τέτοιο θέμα, που δεν έγινε και τίποτα αν δεν το κάνουμε/σκεφτούμε; Μπορεί. Απλά μετά από πολύ καιρό με κόσμο, σε κόσμο, στο τρέξιμο, σε ΜΜΜ με τον εαυτό μου μόνο για παρέα και κάνοντας “people watching”, καταλήγω ότι αυτές οι μικρές αλλαγές σε σκέψεις, σε τρόπο σκέψης, μπορεί να βοηθήσει, σε τρομακτικό ποσοστό, στο να είμαστε πιο ήρεμοι εμείς. Να μην εκνευριζόμαστε με το παραμικρό, να μη μας ενοχλούν όλα, να μην αρπαζόμαστε με ένα στραβοκοίταγμα. Αυτό δεν είναι καθόλου ανούσιο, πιστέψτε με. Η ψυχική ηρεμία είναι αυτό που μας μένει τελικά, όταν γυρνάμε σπίτι μας και όταν καθαρίζει το μυαλό μας!

Γιατί κάποια πράγματα μας ενοχλούν μόνο στην Ελλάδα;