«Mute», γιατί πόσες λέξεις χωράει η δική σου μοναξιά;

Η παράσταση “Mute” ζωντανεύει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 17 Οκτωβρίου και είναι αποτέλεσμα μιας ιδέας που σφυρηλατείται εδώ και χρόνια στο μυαλό του Γιώργου Χρυσοστόμου και που, όπως είπε κι ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του, υλοποιείται από κοινού με τη Σοφία Πάσχου.

Διαβάζοντας την περιγραφή του έργου δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις, πέρα από το ότι πρόκειται για ένα one man show με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Το θέατρο άλλωστε λειτουργεί με αναμονές. Ψυχανεμίζεσαι μεν, δεν μπορείς να είσαι βέβαιος ώσπου να δεις την παράσταση.

Το “Mute” επενδύεται με την υπόκωφη ερμηνευτική δεινότητα του Γιώργου Χρυσοστόμου, ο οποίος δίνει όλη του την ενέργεια στη σκηνή και μόνο η μιμητική του περφόρμανς δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει. Δεν έχει λόγια, έχει, όμως, ρυθμό, ένταση και ήχο που σε κάνει να θες να χορέψεις, που σε προτρέπει να κοιτάξεις μέσα σου και σε γυρίζει προς τα πίσω.

Το υπέροχο σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού έχει ως εξής: Μια πολυκατοικία και οκτώ διαμερίσματα μεσοτοιχίες σε μια σιδερένια σκαλωσιά τέσσερα μέτρα ύψους. Οι οκτώ χαρακτήρες που κατοικούν τα διαμερίσματα δίνουν υπόσταση στις διαφορετικές ψυχικές εκφάνσεις του ίδιου ατόμου και αποκτούν πνοή με τη μορφή του Γιώργου Χρυσοστόμου.

Η παράσταση διαρκεί μία ώρα και σου δημιουργεί ένα ανάμεικτο συναίσθημα γέλιου, μελαγχολίας και συγκίνησης, όση ώρα ο ηθοποιός κατακλύζει με αδιάκοπη ενέργεια τη σκηνή, μπαινοβγαίνοντας στους χώρους, ανεβοκατεβαίνοντας τη σκαλωσιά, αλλάζοντας ιδιοσυγκρασία, συναίσθημα, γλώσσα του σώματος. Την πηγαία εκφραστική του ικανότητα ενορχηστρώνει άψογα η μουσική επιμέλεια της Φωτεινής Γαλάνη, καθώς εκείνος περιφέρεται σαν αίλουρος σε κάθε πλευρά της σκηνής (Επιμέλεια κίνησης: Ηλιάνα Γαϊτάνη) και μετατρέπεται σε ανύποπτο χρόνο από σοσιαλμιντικό σφίχτη, σε εθισμένο στις ουσίες, από σεξουαλικά εξαρτημένο που ζει με πλαστική κούκλα σε ήρωα που πενθεί και σε ήρωα που φοβάται. Οκτώ ήρωες που είναι και λίγο αντι-ήρωες, έκαστος στη δική του κολυμπήθρα μοναξιάς, ανίκανος να επικοινωνήσει και ανίκανος να ακούσει.

“Ένας άνθρωπος που κυνηγά το μυαλό του, ένας άνθρωπος που αρνείται τις λέξεις. Μια πολυκατοικία. Ένας μαέστρος, ένας ηλικιωμένος, ένας φοβιτσιάρης, ένας γυμναστής, ένας σεξομανής, ένας γκαντέμης… Τι τους συνδέει; Είναι ένας ή περισσότεροι; Κάποτε όλα διαλύονται • οι λέξεις έρχονται απρόσμενα. Μια παράσταση με μουσική χωρίς μουσικούς, με λέξεις χωρίς λέξεις. Μια παράσταση που κάποιος τολμά να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του και να δείξει τι πραγματικά υπάρχει μέσα σε αυτό.”

Πέρα απ’ την εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα της παράστασης, αφού μιλάμε για ένα αυτοσαρκαστικό θέαμα χωρίς λόγια που σε γεμίζει σκέψεις και συναίσθημα, ξεμακραίνοντας πολύ από τις καθιερωμένες θεατρικές φόρμες, είναι η εκτέλεση που σε μαγεύει. Και αφού η ερμηνεία σε έχει μελαγχολήσει, σε έχει φέρει στα εις εαυτόν σου, σε έχει κάνει να γελάσεις και να προβληματιστείς, έρχεται το γκραντ φινάλε: Ένα τρίλεπτο ακατάσχετης ομιλίας, ένας καταιγισμός λέξεων που απευθύνονται στο κοινό, μια εντελώς αναπάντεχη εξομολόγηση.

Το «Mute» είναι μια παράσταση που μιλάει μια γλώσσα χωρίς λόγια και γι’ αυτό απευθύνεται σε όλους και όλες. Είναι οι ήχοι της πόλης, της συναισθηματικής αλλοτρίωσης και της ανάγκης για επαφή. Μια ουσιώδης ερμηνευτική διαμαρτυρία που στρέφεται κατά της διαμεσοποιημένης απόλαυσης στην εποχή των social media, μια άψογα σωματοποιημένη και βουβή κραυγή για τη σύγχρονη μοναξιά που στοιβάζεται σε στενά κουβούκλια και καταναλώνει τον εαυτό της.