Ο Ανδρέας Κανελλόπουλος μιλά στο Neolaia.gr για το «Τέλος του Έρωτα»

Το «Τέλος του Έρωτα» είναι η παράσταση που ζωντανεύει στην ελληνική σκηνή από τις 17 Οκτωβρίου που έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Δεκατέσσερα στην οδό Καλιρρόης, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Κανελλόπουλου και ερμηνεία Θωμά Καζάση και Φένιας Σχοινά.

Το διεθνώς επιτυχημένο έργο του Γάλλου συγγραφέα και χορογράφου Pascal Rambert, “Το Τέλος του Έρωτα” παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2011 στο φεστιβάλ της Avignon, ενώ μέχρι το 2018 έχει παιχτεί πάνω από 180 φορές στην Γαλλία και στο εξωτερικό, κατακτώντας σημαντικές βραβεύσεις, μεταξύ των οποίων, βραβείο κοινού, βραβείο καλύτερου σύγχρονου Γαλλικού θεατρικού έργου από την Syndicat de la Critique και βραβείο Λογοτεχνίας από το French Centre national du théâtre.

Το «Τέλος του Έρωτα» αφηγείται το τέλος της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας, του Σταν και της Όντρεϊ, οι οποίοι, μέσα από δύο καταιγιστικούς μονολόγους και, χρησιμοποιώντας ως όπλο τον λόγο τους, “αδειάζουν” ψυχολογικά και σωματικά ο ένας τον άλλον, οικοδομώντας μια σύγχρονη αστική τραγωδία που κλείνει μέσα της όλη την πορεία της κοινής τους ζωής μέχρι τη στιγμή του (απο)χωρισμού.

Μια ερωτική τραγωδία που επενδύεται με την αφοπλιστική ειλικρίνεια των δύο ηρώων και διαρκεί όσο διαρκεί το μίσος και η λατρεία τους, η εξάρτηση και η περιφρόνηση που τρέφουν ο ένας για τον άλλον.

Δεν έχουν, όμως, μόνο τον λόγο ως όπλο τους, καθώς αισθητή γίνεται κι η παρουσία δίκαια μοιρασμένης σκηνικής βίας ανάμεσά τους, όταν η αγανάκτηση εναλλάσσεται με αισθησιασμό και ψυχρότητα σε μια πρωτότυπη μάχη με φωτόσπαθα και κυνηγητό επί σκηνής.

Η εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Ανδρέα Κανελλόπουλου, σε συνδυασμό με τις εκρηκτικές ερμηνείες των δύο ταλαντούχων ηθοποιών, Θωμά Καζάση και Φένιας Σχοινά, τον υπέροχο φωτισμό του Τζάνου Μάζη και τη live συνοδεία κιθάρας και πιάνου από τον Moa Bones, συμβάλλουν στη δημιουργία μιας σύγχρονης και ενδιαφέρουσας θεατρικής παράστασης για τον κύκλο του έρωτα, τον παραλυτικό πόνο του αποχωρισμού και τη δύναμη της ανάμνησης.

Με αφορμή την παράσταση, λοιπόν, αποφασίσαμε να συστηθούμε με τον σκηνοθέτη, Ανδρέα Κανελλόπουλο, και να μιλήσουμε μαζί του για την επικαιρότητα του έρωτα, το θέατρο και πολλά άλλα…

1. Το “Τέλος του Έρωτα” δεν έχει ξανά παιχτεί στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος. Πώς προέκυψε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;

Η αλήθεια είναι ότι το εν λόγω έργο έχει πρωτοπαρουσιαστεί στην Ελλάδα στα πλαίσια του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου το 2015 όπως ανακαλύψαμε. Είχα διαβάσει το έργο πριν τρία χρόνια και με ταρακούνησε η ευθύτητα και η λυρική ωμότητά του. Με τον Θωμά, που υποδύεται τον Σταν στη παράσταση και είμαστε συμφοιτητές από τη σχολή, το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές.

Ώσπου πέρσι, ύστερα από την παρότρυνση της Φένιας, επίσης φίλη από τη σχολή, να κάνουμε κάτι οι τρεις μας, διαβάσαμε το έργο όλοι μαζί. Νομίζω ότι η απόφαση να το ανεβάσουμε πάρθηκε από όλους αστραπιαία, χωρίς να σκεφτούμε καν αν μπορούμε ή όχι. Είπαμε “θα καούμε όλοι μαζί”, αυτό έχει σημασία.

2. Τι είναι αυτό που σε συγκινεί περισσότερο στο έργο του Pascal Rambert;

Βασικά πιο πολύ με τάραξε, μου έδωσε μια “κλωτσιά” στο στομάχι, με έκανε να νιώσω άβολα για όλες τις στιγμές που υπήρξα δειλός.

3. Πες μας δύο λόγια για τον έρωτα, όπως αυτός νοείται και υπάρχει στο έργο του Γάλλου συγγραφέα.

Είναι ένας έρωτας που προκαλεί, εξαρτησιογόνος σαν ηρωίνη, που γελά την ώρα που τρώει ξύλο, ένας τρελός άστεγος που βρίζει και καταριέται τον καθωσπρεπισμό, που κατεβάζει τα παντελόνια του μέσα στο πλήθος, που ξέρει πως θα χάσει και θέλει να γευτεί την ήττα δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.

4. Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στο θέατρο;

Κάποιες στιγμές αλήθειας (σαν τον έρωτα), όταν νιώθεις τόσο ελεύθερος που τα συγχωρείς όλα, που τα κατανοείς όλα και λες “σπάστε μου τα μούτρα δεν μ’ ενδιαφέρει”.

5. Ο Σταν και η Όντρεϊ είναι δύο χαρακτήρες που βρίσκονται σε ένα τέλμα αποχωρισμού και αγανάκτησης. Αν αυτό είναι το “τέλος” του έρωτά τους, τότε τι περιμένουν ο ένας από τον άλλον; Ή δεν περιμένουν τίποτα;

Δε ξέρω τι περιμένουν. Ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά που θα τα διώξει όλα, ένα χαστούκι, ένα ασθενοφόρο. Ή μπορεί και τίποτα.

6. Είναι εντυπωσιακό το εικαστικό περιβάλλον της παράστασης. Αφενός η μουσική επιμέλεια και το live επί σκηνής, αφετέρου η μάχη των πρωταγωνιστών με τα φωτόσπαθα και πόσο μάλλον το neon φωτισμένο πορτραίτο του Τζον Λένον, το οποίο σου δίνει την αίσθηση ζωντανού οργανισμού που παρακολουθεί τους μονολόγους καθ’ όλη τη διάρκεια. Τι ακριβώς συμβολίζει το πορτραίτο του Λένον στην παράσταση;

Νομίζω ότι θέλω να το αφήσω ανοιχτό σε όποιον έρθει να δει την παράσταση, ώστε να κάνει την δική του σύνδεση.Έτσι όπως και ο καθένας από τους συντελεστές της παράστασης έχει κάνει την δική του σύνδεση μαζί του όλο αυτό τον καιρό.

7. Είναι η σχέση του Σταν και της Όντρεϊ ένας καθρέφτης των μοντέρνων σχέσεων; Των σχέσεων που έχουμε κάνει κι εμείς ως κοινό;

Με τη πρώτη ανάγνωση μπορεί να πέσεις στη παγίδα πως ο Σταν και η Όντρεϊ χωρίζουν, έτσι όπως συνηθίζεται να χωρίζουν οι άνθρωποι σήμερα. Παρόλα αυτά, εκείνοι επιλέγουν να πουν τα πράγματα όπως έχουν, χωρίς φίλτρα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες. Οφείλουν ο ένας στον άλλον αυτή την ειλικρίνεια. Και παράλληλα επιλέγουν να ακούσουν πραγματικά ο ένας τον άλλον – ίσως για πρώτη φορά – χωρίς να διακόψουν, χωρίς να επέμβουν ή να ισχυριστούν κάτι διαφορετικό. Δεν πιστεύω ότι οι σχέσεις που τελειώνουν σήμερα έχουν την γενναιότητα, την ειλικρίνεια και την επικοινωνία που αποκτούν αυτοί οι δύο.

8. Υπάρχει μια αμφισημία στον τίτλο του έργου; “Το τέλος του έρωτα” δηλαδή αφορά αποκλειστικά μια μεμονωμένη ιστορία δύο ανθρώπων που ερωτεύτηκαν με πάθος μέχρι που η σχέση τους έκανε τον κύκλο της; Ή, όπως, λέμε συχνά “το τέλος μιας εποχής”, έτσι και ο αιώνας που διανύουμε και που γράφτηκε το έργο, είναι μια εποχή που σηματοδοτείται από το “τέλος του έρωτα”;

Ο Τίτλος του έργου στα Γαλλικά είναι “Cloture de l’amour”, δηλαδή, σε μια ακριβή μετάφραση, “To κλείσιμο του Έρωτα”, σαν διαδικασία, το συμπέρασμα. Είναι σίγουρα ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, η αποτίμηση μιας σχέσης. Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος, αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά, όμως ποιος παραδέχεται τα λάθη του σε μια οποιαδήποτε σχέση, ποιος μιλάει ειλικρινά, χωρίς να ρίχνει την ευθύνη μονίμως στους άλλους, ποιος κοιτάει σήμερα πραγματικά μέσα του;

Για μένα η εποχή που διανύουμε σηματοδοτείται από το τέλος της επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αναζητούμε την πραγματική επικοινωνία, πληρώνοντας γι’ αυτήν έναν ψυχολόγο, επειδή δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος ή άνθρωπος διαθέσιμος μέσα στη καθημερινότητα… Είναι τρομακτικό. Έχουμε Instagram που φροντίζει να δείχνει πόσο καλά περνάμε και επενδύουμε σ’ αυτή τη μυθοπλασία, αλλά είναι λυπηρό το πόσο πολύ επκοινωνείται σε αυτές τις “ιστορίες” η μοναξιά που βιώνουμε καθημερινά.

9. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Είναι αρκετοί και εξαρτάται από τις συγκυρίες που “συναντιόμαστε” με τον εκάστοτε. Το τελευταίο δίχρονο διαβάζω πολύ Kerouac, Ginsberg και γενικά ότι έχει να κάνει με μπιτ λογοτεχνία.

10. Τι θεωρείς ότι κέρδισες από την επαφή σου με ένα τόσο “έντονο” κείμενο;

Δε μπορώ να εντοπίσω ξεκάθαρα τι ακριβώς έχω κερδίσει ή έχω χάσει, ίσως καταλάβω όταν θα τελειώσει κι αυτό, όπως μια σχέση. Εκεί θα κάνω την αποτίμηση μου. Το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι ότι μαζευτήκαμε κάποτε μια ομάδα ψυχών που πιστέψαμε σ’ αυτό, βάλαμε βενζίνη απλή, γυρίσαμε το κλειδί και το τσουλήσαμε όλοι μαζί.

11. Ο Ραϊμόν Ραντιγκέ έλεγε ότι ο έρωτας είναι ο εγωισμός που μοιράζονται δυο άνθρωποι. Συμφωνείς;

Μ’ αρέσει, θα του το έδινα το like μου. Ταιριάζει κάπως με μία φράση από ένα βιβλίο του Καμύ που διάβασα το καλοκαίρι και λέει: “… Μα στην ηλικία μας δεν αγαπάμε, τι λες τώρα. Αρέσουμε ο ένας στον άλλον και τέρμα. Πολύ αργότερα, όταν θα είμαστε γέροι και ανίκανοι, θα μπορούμε ν’ αγαπήσουμε. Στην ηλικία μας, νομίζουμε πως αγαπάμε.  Αυτό είναι όλο.”

Infos

Θέατρο Δεκατέσσερα Καλλιρόης 10, Αθήνα Τηλ. 693 219 5393.

Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:15.

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική Είσοδος: 12€, Μειωμένο: 8€, Ατέλειες: 5€.

Προπώληση εισιτηρίων Viva.gr.

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Καννελόπουλος, Σκηνικά-Κοστούμια: Μάριος Ράμμος, Μουσική Επιμέλεια και Live Επί Σκηνής: Moa Bones, Φωτισμοί: Τζάνος Μάζης, Φωτογραφίες: Ανδρέας Κανελλόπουλος, Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Κατσαμάνη, Νεφέλη Τουλιάτου Δημόσιες Σχέσεις/Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη, Ερμηνείες: Θωμάς Καζάσης, Φένια Σχοινά.